Weer een maand met prachtige katten. Niet zoveel katten deze maand. Dat kwam omdat er een aantal schuwe katten waren die ik niet kon laten ontdooien. Zelfs niet na een aantal pogingen.

Van de katten die ik gefotografeerd heb in juni zijn er twee die nog niet geadopteerd zijn. Eigenlijk drie, maar Hammy lukte me pas vorige week, in juli. Toffel is er eentje van duo Toffel & Hammy, die apart te adopteren zijn. Hammy liet zich pas zien nadat Toffel en Hammy allebei hun eigen kamer hadden gekregen. Broers maar toch niet zulke grote fans van elkaar. Hammy’s foto’s deel ik nu toch al omdat hij dringend een thuis nodig heeft. 

Begin juni maakte ik kennis met Mans, een stoere kater met een klein hartje. De eerste poging liep op niets uit. Hij stond heel even op uit zijn doos om kennis met me te maken. Na een paar kopjes dook hij weer snel in zijn doos. Dan weet ik dat ik kan stoppen, want wat ik ook probeerde om hem uit zijn schulp te laten kruipen… het lukte me niet. Een week later was het een heel andere Mans die ik zag. Mans ziet eruit als een stoere jongen, maar hij is speels, knuffelig en gezellig.

Guus en Besiktas heb ik een week later gefotografeerd. Besiktas was heel erg snel geadopteerd. Hij was ook wel erg leuk. Wel net zo leuk als Guus, die nog steeds wacht op een thuis. Guus is een lieve achtjarige kater. Hij was wat verlegen voor de camera. Maar wel een knuffelaar zonder camera in de weg. 

Een week later waren Toffel en Hammy aan de beurt. Helaas werd dat niets. Toffel kwam vrolijk tevoorschijn om langs mijn benen te strijken. En was daarna ineens verdwenen. Floep, weg, nergens meer te vinden. Ik had zijn broer Hammy wel gevonden onderin een krabpaal. Toen ik nog eens goed keek lag daar ineens een heeeel lange kat in. Aha… er zat een gat in de zijkant van de krabpaal en Toffel was tegen de billen van Hammy aangekropen. En dat was dat… twee onbeweeglijke katten in de krabpaal. 

De tweede poging was iets succesvoller. Voor de helft dan, want Hammy lag nog steeds in een doos geplakt. Voor een snoepje kwam hij er wel uit, maar dat was maar twee lijflengtes lang. Niet echt foto-waardig. Toffel streek weer langs mijn benen. Hij was heel beweeglijk en ook heel alert op alles dat buiten gebeurde. En dat was deze maandag veel. Met de deur dicht lukte het me om zijn aandacht iets langer vast te houden. Maar erg lang was het nog steeds niet. De fotoshoot met Toffel was in elk geval heel erg leuk om te doen.

Vorige week is het me gelukt om een paar foto’s van Hammy te maken. Tot hij opsprong en onder de hokken verdween. Hij was nog steeds heel schuw, maar voor een snoepje kwam hij weer tevoorschijn. En hij wilde deze keer zelfs een beetje spelen. Het kostte wat tijd, maar uiteindelijk gaf hij zich over. En hij liet zich horen tijdens de kroelsessie. 

Guus, Hammy & Toffel wachten nog op een thuis. Evenals Ben, Maisy en Dikkie Dik. Maak een afspraak met Dierenasiel Walcheren om kennis met hen te maken. Je kunt hen bezoeken tussen 13.00 en 16.00 uur. 

Mei is een wat rustige maand geweest. Dat kwam wel goed uit, want ik heb daardoor een paar van mijn favorieten wat extra aandacht kunnen geven. Hahah… allemaal eigenlijk. 

Sam is geplaatst. En Fien ook. Yay! Dat heeft wat tijd nodig gehad. Onbegrijpelijk, want ze waren allebei zo leuk.

In Sam’s plaats is nu Chessy gekomen. Letterlijk zijn tweelingzus. Zelfde uiterlijk, een kroelkont en ook zo’n luidruchtige ‘knorder’. (Bestaat dat woord?). Maar… Chessy is alweer gereserveerd. 

Verder had ik een bijzondere ontmoeting met Ben, een rasechte Bengaal. Wat een karakter zeg. Geen makkelijke kat om mee om te gaan. Dat merkte ik tijdens de fotoshoot, genoeg is genoeg. Dat bedoel ik alleen maar goed, want Ben heeft een plek nodig waar hij op zijn plek is. In de zin van dat je echt een klik met hem moet hebben, hem in zijn waarde kunt laten en hem genoeg bewegingsruimte kunt geven. Hij geeft heel goed aan wanneer hij genoeg aandacht heeft gehad, en dus ook wanneer hij wel, en hoe lang, en wanneer hij niet wil knuffelen. Als je zelf onafhankelijk bent en je je kunt Ben zijn eigen ding laten doen, dan is hij het perfecte maatje voor je. Er is een sollicitatiecommissie opgesteld. Met Ben als commissielid. 

Jonge katers Kit & Pretu zijn ook al geruime tijd in het asiel. Kit is speels en is heel blij met zijn nieuwe kamergenoot, Ziggy. Pretu is namelijk behoorlijk schuw en komt bijna niet van zijn hoge verstopplek af. Ik heb hen allebei hun eerste weken in de kamer niet gezien. Maar met de komst van Ziggy is er een wonder gebeurd. Kit is er ineens bij, geeft Ziggy kopjes en maakt geluidjes tegen hem. Ziggy houdt van spelen en knuffelen. En Kit doet vrolijk mee. Ook Pretu is iets meer zichtbaar. Nog wel heeeeel voorzichtig. Ik heb ‘m nu twee keer zacht en kort kunnen aaien, toen hij toevallig op een lage plek lag. Hij eet de snoepjes die je voor hem neerlegt en afstand houdt. Ook spelen met een veer doet hij heel voorzichtig. Volgende week ga ik weer verder met het charme-offensief.

Dan moet ik niet Ziggy vergeten. Ziggy is gevonden. Geschatte geboortedatum ergens in 2023 en hij is dus ook nog niet zo oud. Ziggy is een open en aanhankelijk katertje. Hij houdt van spelen en knuffelen. Een echte lieverd. Hij kon het ook direct goed vinden met Kit (alhoewel Kit blijer lijkt met hem dan andersom). Dat zegt wat over Ziggy’s karakter, en ook dat van Kit.

Maisy is een Maincoon. Ze is heel levendig, vrolijk en geïnteresseerd. Ben is nu haar buurman en dat had gelijk haar interesse. Ze houdt van spelen en knuffelen. Ze is heel stressgevoelig en heeft daardoor een ‘rugzakje’. Maar ze is echt een heel leuke dame.  

Half mei heb ik een prachtig trio ontmoet, twee broertjes en een zusje. Het zusje heet Queen en zo voelde ze ook aan. Ze is klein en fijn. De twee heren dragen haar op handen. Zo lief zijn ze voor elkaar. Thorfinn en Guts zijn twee grote slanke zwart-witte katers. Soms kom ik een duo of trio tegen die zo mooi samen zijn. Voor wie één thuis gezocht wordt, hoe lastig dat ook is. Dit trio is er ook zo eentje. Waarbij ik denk dat als je geen katten hebt maar er over denkt om twee katten, bijvoorbeeld, te adopteren, dat dit trio perfect is. Twee of drie katten maakt niet zoveel uit in ‘onderhoud’. Dit trio is zo met elkaar verweven dat je een waanzinnig mooie lieve kattenfamilie in huis haalt. Gelijk klaar denk ik dan. Als ik geen katten zou hebben, dan zou ik voor dit drietal vallen. 

Dit zijn dus de katten van de maand.

Kijk hier wie er nog beschikbaar is en maak een afspraak met Dierenasiel Walcheren om jouw favoriet te bezoeken. Iedere dag tussen 13.00 en 16.00 uur ben je welkom.

In februari heb ik een bijzondere ontmoeting gehad met Olive van Mirtos, liefkozend Ollie genoemd.

Lieve Olive. Mirtos vroeg me om Olive te fotograferen omdat het zo moeilijk was om haar te fotograferen omdat ze zwart is. Ze is ook een hondje dat al enige tijd wacht op een eigen thuis. Zwarte honden fotograferen vind ik heerlijk omdat ze altijd zo’n prachtige glanzende vacht hebben. Vol verwachting ging ik op weg naar Olive.

Olive heeft me verrast. Niet de zwarte vacht maakte het lastig om haar te fotograferen, maar haar verlegenheid. Het kostte wat tijd en moeite om haar voor me te winnen. Mijn piepeend hielp niets, en ook van snoepjes moest ze niet veel hebben. Wat, of meer wie, hielp waren haar drie pleegvrienden. Toen ze het enthousiasme zag waarmee haar drie vrienden voor me poseerden kwam ze meedoen. Hier is lieve Olive. Olive zoekt een eigen thuis en ze is echt een ontzettend lief meisje.

Naast het lieve snoetje van Olive heb ik nog een nieuwtje dat ik wil delen. Ik ben geaccepteerd als Artist Member bij HeArts Speak. Jippie! HeArts Speak is een organisatie die wereldwijd fotografen, schrijvers en kunstenaars verenigt die gratis hun diensten bieden om dieren die een nieuw thuis zoeken een stem te geven. Een nieuwtje dat me dankbaar maakt omdat het welzijn van dieren heel belangrijk voor me is. Ook voelt deel uitmaken van HeArts Speak een beetje als erkenning voor mijn dierenfotografie. Hoe gek het ook klinkt, dierenfotograaf, en kunstenaar, zijn betekent voor mij helaas soms ook dat ik me onzeker voel over mijn fotografie. Ik hoop dat ik nog heel veel mag doen voor dieren die hulp nodig hebben en ook voor organisaties die daar hard aan werken.

—-

Sweet Olive. Mirtos asked me to photograph Olive because it was hard to photograph her since she’s a black dog. She is also a dog that has been waiting for a new home for a while now. I love to photograph black dogs with shiny coats, so I looked forward to meeting her.

Olive surprised me. Not the black coat was something that made a great photo difficult, but her shyness was. It took some effort to win her over. Sweets and my squeaking ducky didn’t help. Her foster friends did however. When she saw the eagerness her three friends posed for me she joined in on the fun. Here is sweet Olive. Olive is available for adoption and she’s adorable!

With sharing Olive’s sweet face I’ve got some great news that I would like to share with you. I’ve been accepted as Artist Member at HeArts Speak. Yay! HeArts Speak is a global network of animal photographers, painters, illustrators, writers, graphic designers and advocates who provide their time and professional services, pro-bono, to animal welfare organizations. This acceptance makes me feel thankful because the happiness of animals means so much to me. Also being part of HeArts Speak feels like some sort of acknowledge for my work as an animal photographer. It may sound strange, but being a photographer, and artist, also means feeling sometimes quite insecure about the quality of my work. I hope to be able to do a lot for animals who need help and also for organisations who work hard for the welfare of animals.

xo

J.