Iedere week is het een verrassing welke katten ik in het dierenasiel aantref. Geen verhaal is hetzelfde en dat geldt ook voor alle katten. Sommigen raken me in mijn hart. De katten die wat langer op een thuis wachten. Zoals Sam in februari. Sam zat lang verstopt in een veilige doos. Zijn broer was snel geadopteerd. Daarna ontdooide Sam. Gelukkig is Sam gisteren ook geadopteerd. Ik heb nog fijn even afscheid kunnen nemen. 

Ook deze maand heb ik een paar favorieten, Afraa en Nugget, allebei geadopteerd. Afraa was enorm liefdevol en wilde vol vertrouwen knuffelen. Afraa is zo’n lieve dame die ervoor zorgt dat je uren niks meer doet zodra ze op je schoot gaat liggen. Haar neus was heel mooi beschilderd. Ongelooflijk hoe katten soms gekleurd zijn. Zwerver Nugget is naar het asiel gebracht toen hij ‘thuis’ kwam met een kip. Alleen was het zijn thuis niet en waren de eigenaren van de kip niet superblij. Vandaar zijn naam. Golden nugget had ook gepast, want wat een zachtaardig ventje, eentje met een gouden hartje. 

Ook met Percy had ik een mooie klik, wat een mooie oudere dame. Enthousiast om te knuffelen, maar ook heel bescheiden. En een koninklijke dame, want ze had een kroontje op haar voorpootje.  

En toen stond er ineens een hond voor mijn lens. Dat was weer even wennen. Honden zijn zo anders dan katten. Veel makkelijker te dirigeren… Soms dan, want Xantho vond het lastig om te begrijpen wat ik van hem wilde. Dat komt misschien omdat ik honden een beetje ontwend was. En hij kreeg ineens een onverwachte buurman die heel interessant was. Maar het is toch wel gelukt. 

Als laatste broers Tom & Jerry. Wat een ontzettend leuk duo. Bijna had ik ze samen vereeuwigd, maar het lukte net niet. Tom & Jerry waren zo dol op elkaar dat ze allebei tegelijk op schoot wilden zitten. Niets zo leuk als lekker te chillen met twee katten op je schoot. 

Oh, en dan vergeet ik Dikkie Dik en Doortje helemaal. Dikkie Dik, zijn naam doet hem geen eer aan. Dat is niet zijn echte naam, want hij is zwervend gevonden. Hij is wat stevig, maar dat komt vast goed als hij zijn gouden mandje gevonden heeft. Dikkie wist niet van ophouden met knuffelen. Heel kalm keek hij me aan met grote openhartige ogen. Wat zou hij me vertellen als hij kon praten. Hij drapeerde zich op de plank en begon te poseren als een supermodel. 

Tja en Doortje… wat een energie en dat voor een oudere dame. ‘De tunnel’, die meestal extreem populair is bij kittens, is haar favoriete speelobject. En dan wel op tijd loslaten, want je handen kunnen in de weg zitten. 

Doortje en Dikkie Dik wachten nog op een gouden thuis. En de twee ‘langzitters’ Fien en Jonas, katten van maart. Fien is ontzettend leuk aan het worden. De eerste keer heb ik haar scherpe nagels gevoeld. Daardoor ben ik een beetje op afstand gebleven. De nagels waren eenmalig, want nu is het een speelse en vrolijke dame. Iedere week ga ik even bij haar op bezoek. Ook Jonas kan extra aandacht gebruiken. 

Dus… wie geeft Fien, Jonas, Dikkie Dik en Doortje een thuis? Neem contact op met Dierenasiel Walcheren als je interesse hebt. De katten zijn op afspraak te bezoeken. Het zou zo mooi zijn als deze vier binnenkort hun ‘forever home’ vinden.

Wat heb ik in maart weer een mooie katten mogen fotograferen in het Dierenasiel Walcheren. Ongelooflijk genieten om een middag samen te zijn met de katten. Ze zijn allemaal heel verschillend. De één is een heel enthousiaste knuffelaar (Luna) en kijkt heel geduldig in de lens, de ander is een drukteschopper die heen en weer springt en me laat zuchten (Mango), weer een ander vindt een fotoshoot helemaal niks (Jonas). 

De meeste katten zijn gelukkig kort in het asiel. Sommigen zie ik maar één keer en er zijn er ook bij die ik een paar weken zie. Die daardoor een speciaal plekje in mijn hart krijgen. 

Qwizzel & Zusje heb ik een paar weken mogen meemaken. Het duurde even voordat ik hen kon fotograferen, want ze lieten zich een paar keer niet zien. Vooral Qwizzel was onzichtbaar. Zusje kwam uiteindelijk los en ging blij achter een veer aan de krabpaal in. Wat een mooie glanzende kat.  

Sommige katten zijn aandoenlijk, zoals Fien. Die behoorlijk loenste. Ze bleef maar klauwen met haar voorpootjes. Blij om me te zien. Ondanks de blijdschap een dame met een pittig karakter, want haar nagels waren scherp. 

Lucky was een echte Oosterse schoonheid. Met net zo’n luide stem. Heel grappig. Ondanks zijn slanke schoonheid was hij geen supermodel.

Jonas was een bijzondere jongen. Duidelijk een jongen van de straat en niet blij met zijn verblijf in het asiel. Een fotoshoot was hoognodig om zijn verblijf in het asiel zo kort mogelijk te houden, maar leuk vond hij het niet. Gelukkig liet hij zijn gezicht toch van zijn mooiste kant zien. 

Bij Luna ging het licht uit… letterlijk dan. Door werkzaamheden ging het licht uit. Dat zorgde voor een extra pauze samen, die Luna met liefde op mijn schoot doorbracht. Zo’n prachtig en grappig gezicht met zo’n mooi wybertje op haar neus. Je zou haar toch zo opeten?

Mango was nog niet plaatsbaar. Maar wat een energieke jongeman. Duidelijk blij met wat aandacht. Zo blij dat hij vol enthousiasme de krabpaal omgooide. Een jongen die van serieus spelen houdt. Ook weer zo’n kat die mijn hart raakt. Maar dat doen ze eigenlijk bijna allemaal.

Zoals de laatste van maart, Blacky. Het evenbeeld van mijn eigen Blackie. Het voelde alsof ik hem al jarenlang kende. Wat een liefdevol en open karakter. De fotoshoot met hem ging vanzelf, we hoefden niet aan elkaar te wennen. Blacky heb ik natuurlijk ook maar één keer gezien. 

Februari was een rustige maand voor mij in het asiel. Er waren minder katten ter adoptie en veel katten die op een eigen thuis wachtten waren nog schuw. Ik kwam soms op het verkeerde moment. Als katten net uit quarantaine komen dan zitten ze niet te wachten op een fotoshoot met een mens die ze nog niet kennen. 

En soms laten ze zich nog steeds niet zien, zelfs niet na drie weken. Zoals die lieve Flipje. Hij ging door zijn witte lijf ook echt helemaal op in het witte doosje waarin hij zat. Zusje en Qwizzel waren ook deze keer nog steeds onzichtbaar.  

Daardoor heb ik deze maand niet alle katten kunnen fotograferen. Maar de katten waar ik wel mee heb kunnen samenwerken staan er prachtig op. Dat geeft me ook wat ruimte om wat over mijn modellen te vertellen.

Sam, van Sam & Moos, was een ietwat verlegen kat. Het kwam ook door zijn actieve broer Moos, die alle aandacht opeiste. Wat een lieve open kat was Moos. Nadat Moos geadopteerd was kwam Sam wat los. Dat was heel fijn om te zien. Ik heb hem kunnen fotograferen en als dank kreeg ik een knor-concert te horen. 

Mundo, de kat die naar de plek is vernoemd waar hij gevonden is, fotografeerde ik twee weken geleden toen hij nog in quarantaine was. Hij was zo energiek dat hij los mocht lopen en daardoor kon ik een fotoshoot met hem doen. Een week ervoor had ik weer eens van lens gewisseld. Het resultaat was dat Munda bijna de foto uitsprong. Zo heerlijk om met zo’n fotogenieke kat te werken. Door zijn enthousiasme viel tot twee keer toe een deel van de kattensnoepjes op de grond, helemaal diep onder de hokken. Maar geen zorgen, want Mundo stofzuigde alles op. 😀

Job ontmoette ik op hetzelfde moment als Mundo, in quarantaine, maar hij had nog wel huisarrest. Ik keek er vorige week dus naar uit om Job te ontmoeten. Maar… ook dat ging niet helemaal zoals ik had gehoopt. Hij had een kapje om omdat hij een hechting aan zijn pootje had. Zo sneu om hem verstijfd op een stoel te zien liggen. Deze week is het echter wel gelukt. Wat een feest om rode Job in het gifroze kittenkamer-stoeltje te zien zitten. Het verbaast me soms nog steeds hoe ongelooflijk lief katten kunnen zijn nadat ze op straat zijn gevonden. Zoveel vertrouwen.

En dan als laatste de broertjes Monty & Mozy. Zij waren pas gisterochtend uit quarantaine verhuisd. Ik zag alleen Monty toen ik binnenkwam. Hij wilde heel graag aandacht en spelen. Na zoveel schuwe katten te hebben gezien maakte mijn hart een sprongetje. Zijn donkere broer zat nog wel verstopt. Per ongeluk ontdekte ik zijn glanzende ogen in de box van een krabpaal. Toch kwam ook Mozy even later gedag zeggen. Wat een prachtig mooie lieve katten. 

Sam & Moos en Mundo zijn inmiddels geadopteerd. 

De maand januari is voorbij gevlogen. In het dierenasiel was het rustig. De meeste katten van december zijn verhuisd naar hun gouden mandje. Zelfs katten die er al heel lang op wachten om naar huis te gaan (Coco, Snowy…). Dat is natuurlijk enorm goed en daar fotografeer ik de katten ook voor. Maar ik voelde me er ook een beetje weemoedig door. Ik werd verliefd op Kobus, maar iemand anders was me voor om hem te adopteren. Januari is nooit mijn favoriete maand geweest. 😀

Vorige week is Katrien (die ik Snoes noemde, want wat was ze een snoesje) samen met haar maatje Donald geadopteerd. Katrien was er ook al in oktober. Ze was als laatste overgebleven van de drie zusjes, voornamelijk omdat ze nog steeds heel schuw was. Ik mocht haar stiekem aaien. Als ze me niet zag, dan kon ik haar over haar rug aaien en dan bleef ze er zelfs even voor staan. Zodra ze omkeek en mijn hand zag, was het ‘floep’ weg. Ze had wel een liefdevolle klik met Donald. Het was mooi om dat te zien ontstaan. Daarom is het heel fijn dat ze nu eindelijk een mooie plek gevonden heeft samen met haar vriendje Donald.

Dex, die nu de kat is die het langst in het asiel is (hij staat ook bij de katten van de maand oktober), JJ & Breezer, Minou & Toutou en Jesper wachten nog op een eigen thuis.

Break with the photographer. Kijk die lieve snoeten!

Ieder week probeer ik even een kleine break te nemen tijdens de fotoshoot in Dierenasiel Walcheren. Ik heb dat moment #breakwiththephotographer genoemd. Het mooie is dat er dan steeds iets leuks gebeurt. Ik weet natuurlijk wel in welke kamer ik die break ga nemen, maar toch.

Hier zijn wat break-foto’s. Met een verhaal van een bijzonder ventje. (Kobus).

De meeste katten van vorig jaar hebben hun thuis gevonden. Beer, Coco, Minou & Toutou en de vier kittens wachten nog steeds op hun gouden mandje. En er zijn weer nieuwe lieverds die geadopteerd kunnen worden. Zoals dit mooie ventje, Kobus.

Ventje is misschien niet heel toepasselijk. Want wat een mooie jongen is Kobus. Kobus was heel schuw werd me verteld. Voor mij betekent dat dat ik niet weet of een fotoshoot gaat lukken. Toen ik de kamer binnenkwam was Kobus onzichtbaar. Coco en Kobus zijn roomies. Met een onzichtbare Kobus in de kamer speelde ik even met Coco. Coco verdween naar buiten en ik ging op zoek naar Kobus. 

Hij zou wel eens in een grote donkere krabpaalbox kunnen zitten, maar bij nader onderzoek was de box leeg.

Wel hoorde ik een miauw ergens vandaan komen. Tot mijn verbazing zat Kobus buiten voor het kattenluikje naar binnen te kijken. Hij leek wat moeite te hebben met het flapje. Met wat assistentie kwam hij de kamer binnen. 

Wat er daarna gebeurde weet ik eigenlijk niet. Verbazingwekkend ging onze interactie als vanzelf. Het kostte niet veel moeite om hem zichzelf te laten zien. Toen ik heel even wilde gaan zitten, klom hij zelfs op mijn schoot. Wow! 

Het is zo mooi om een klik te voelen met de katten die ik fotografeer. Sommige katten ‘showen’ zichzelf alsof het hun dagelijkse bezigheid is. Maar als katten schuw zijn en ze overwinnen hun voorzichtigheid dan is dat de kers op de taart.