English version here >>

In November hebben Eric en ik afscheid genomen van twee van onze beste vrienden, Begonia en Poppy. Het was een verdrietige tijd voor ons. Vorig jaar verloren we Jesse en Tom. En dit jaar in juli ook nog eens heel onverwachts Puk, ook veel te vroeg. (Ik heb nog steeds niets over Puk kunnen schrijven).

Begonia was ons lieve ouwetje. Ze is twintig geworden. Ik heb haar opgehaald uit het asiel toen ze zeven maanden oud was. Het was liefde op het eerste gezicht. Die liefde is tot het einde zo gebleven. Wat een prachtige avonturierster was ze. Ze verraste me herhaaldelijk, klom uit de hoogste ramen, zelfs als die maar op een kiertje open stonden. En ook de deur van de koelkast was niet veilig. Ook in ons nieuwe huis klom ze geregeld overal in en op. Ik heb haar een keer ’s nachts met de ladder van de garage geplukt toen ze niet meer naar beneden durfde, hoe vreemd ook, en luid om hulp begon te miauwen. De laatste jaren werd ze rustiger. Ze sliep altijd op mijn hoofdkussen om zo dichtbij mogelijk te zijn. We hebben intens van elkaar genoten.

Poppy is niet oud geworden, maar zeven jaar. Poppy is zo veranderd in de jaren bij ons. Ze verscheen als wilde zwerver en veranderde geleidelijk in een schootkat. Ze heeft me laten zien dat een dier kan veranderen als hij of zij van iemand houdt. Ze was zo gretig om te leren en van ons te houden. Blackie was haar grote voorbeeld. Poppy was mijn (Instagram) muse. Omdat haar verhaal zo bijzonder is heb ik dat vorig jaar opgeschreven, deel 1 en deel 2. (Voor wie het verhaal van Poppy heeft gelezen: het laatste jaar van haar leven wilde ze bijna voortdurend bij ons binnen zijn. Het genot van een kussentje bij de verwarming heeft ze dus ook nog mogen meemaken).

September 2011 werd Poppy ernstig ziek, nierfalen. Gelukkig krabbelde ze weer op, maar we kregen de waarschuwing dat ze niet oud zou worden. Ze kreeg nog maar ‘een paar weken tot een paar maanden’ van de dierenarts. De paar weken werden maanden en zelfs ruim een jaar en het bleef goed gaan. De waarschuwing belandde op de achtergrond. Helaas is het nierfalen teruggekomen in november. Deze keer heeft ze het niet gered.

Het huis voelt zo leeg zonder onze bijzondere meisjes.

Ik ben dankbaar voor het bestaan van Instagram. Instagram heeft me de kans gegeven, en nog steeds, om het leven en de avonturen van onze katten vast te leggen.

Wil je meer van onze katten zien? Instagram: @jofabi #begoontje, #jessebessy, #poppydoppy, #theyoghurtman, #puksbunny, #tomtiediddle, #tarateetje, #apeknapie en#sweetpiet.

Last November Eric Mahieu and I said goodbye to two of our best friends, Begonia and Poppy. It was a rough time on both of us. Last year we lost two special friends, Jesse and Tom. And in July this year we lost Puk, too soon too. (I still haven’t been able to write about Puk).

Begonia was our little old lady of twenty. I adopted her from a local animal shelter when she was 7 months old. It was love at first sight. And it stayed that way till she left. She surprised me more than once, climbing out of every window possible. Even the door of the frig wasn’t safe for her. In our new house I once had to climb up the ladder in the middle of the night to pick Begonia from the garage after she got scared, unbelievable, and started calling for help. The last few years she slept on my pillow to be as close to me as possible. We truly enjoyed each other’s company.

Poppy didn’t get that old, only seven. Poppy changed so much in the years she was with us. From wild stray cat to purring sweetheart. She showed me how an animal can change when he or she loves someone. So eager to learn and love. Blackie was a great example for her. Poppy became my (Instagram) muse. I wrote her special story on my website, part 1 and part 2, in 2011. (For those who read Poppy’s story: the last year of her life she wanted to be inside with us most of the time, enjoying her warm pillow).

Last year September Poppy became very ill with kidney failure. Fortunately she survived, but with the warning from the vet that she wouldn’t get old. She probably had ‘a few weeks or months’ left to live. The few weeks grew into a lot of months and even into more than a year. The warning got far away. Unfortunately the kidney failure came back in November.

The house feels empty without these two special ladies.

I’m so thankful for Instagram. Instagram gave me, and still does, the chance to document the lives and adventures of our cats.

Like to see more of our cats? Instagram: @jofabi #begoontje, #poppydoppy, #theyoghurtman, #teetje, #apeknapie and #sweetpiet.

Hoera! Het is feest vandaag! Het is dierendag!

Verwen jij je dier ook met iets lekkers vandaag? Of met wat extra aandacht?

Ik wel. En dat doe ik met liefde.

Mijn katten zijn mijn familie. Ze zijn er voor me als ik me verdrietig voel, geven me troost en liefde. Dan is een extra knuffel of een lekker hapje vandaag vanzelfsprekend. Dat hebben ze verdiend.

Als dierenfotograaf ben ik gewend om aandacht te geven aan dieren. Voor dat beetje liefde dat ik geef, krijg ik prachtige beelden terug.

Samen een fotosessie met je dier doen is een prachtige manier om extra aandacht aan je dier te geven. Zou jij dat zelf willen proberen? Ga jij die uitdaging aan? Met geduld en liefde is veel mogelijk.

Vandaag geef ik, samen met drie andere dierenfotografen, tips in ‘Cats and Dogspiration’ over hoe je succesvol je dier kunt fotograferen. Ga naar Catspiration of Dogspiration voor de tips. En maak ook kans op een gratis fotosessie!

Geniet van elkaar vandaag!

“De wijsheid van Tinky Isabel. Die wijsheid heb ik ontmoet tijdens de coachingsessie. Het was zo moeilijk om te doen. Niet wetend wat ik aan ‘moest’ met een paard dat geen stap meer wilde verzetten maakte me dat ik me machteloos voelde. Het was als ‘trekken aan een dood paard’. Net zoals de werkelijkheid voelde. Tinky en Astrid hebben me laten zien dat terugkijken naar het verleden mag. Dat leven in het hier en nu belangrijker is. Spelen, je goed voelen, dat je mag zijn wie bent, vrij zijn, dat liet Tinky me zien. Tinky’s les blijft me bezig houden. Het gaat met kleine stapjes, maar Tinky heeft me aangeraakt, me iets laten voelen dat me zelfverzekerder maakt. En ik leer ook steeds meer te zien en accepteren waar de essentie van mijn boosheid vandaan komt. Dat ik boos mag zijn. Dat is toch prachtig!”

‘spelen, je goed voelen, zijn wie je bent’

Hoe kom ik hier nu bij zal je denken?

Eén van mijn vorige blogpost ging over meditatie met je hond. Eén van de dingen die in die post wordt genoemd is dat het zo mooi is om mensen te laten ervaren dat dieren hun emoties en spanningen spiegelen.

Nu ervaar ik dat zelf ook in veel van de fotosessie die ik met dieren doe, dat spiegelen. Ik voel een klik met dieren waardoor er waarschijnlijk een luikje bij me open staat en het contact altijd bijzonder is. Dieren kunnen me ook altijd enorm troosten als ik me verdrietig voel.

Kortgeleden had ik een ontroerende ervaring met een paard die het prachtig vindt om mensen met zichzelf in contact te brengen. Juist door te spiegelen. Tinky Isabel is een Ierse Tinker die, samen met haar vriendin Astrid Loriaux, als coach werkt  om mensen te helpen die niet lekker in hun vel zitten. Of, wel lekker in hun vel zitten, maar iets over zichzelf willen leren.

Wil je meer weten over paardencoach Astrid en Tinky? Astrid heeft een mooi stuk geschreven over haar werk als coach.

“Stel, je maakt promotie op je werk en je krijgt ineens de leiding over een hele afdeling: leuk, maar ook spannend! Of stel, je hond wordt plotseling ziek en moet helaas worden ingeslapen. Of stel, je relatie met je puberende dochter bestaat tegenwoordig voornamelijk uit ruzies. Of stel, je vindt je baan eigenlijk niet leuk meer, maar je weet niet wat je wel leuk vindt. Herkenbaar? Op zich geen onoverkomelijke problemen maar toch wel zo vervelend dat ze je plezier in het leven behoorlijk kunnen vergallen, dus je wilt er eigenlijk wel wat aan doen. En het zou toch fijn zijn als er iemand is die je daarbij kan helpen…

Ik ben paardencoach (officieel: equine assisted coach). Mijn paard en ik helpen gezonde mensen die met een probleem of levensvraag zitten en wel wat hulp willen bij het vinden van een oplossing of antwoord. Hoe doen wij dat? Door je te helpen zelf het antwoord of de oplossing te vinden. Wij denken namelijk dat je die allang weet, ergens diep van binnen, maar je kunt er alleen niet bij. Door een activiteit te doen met mijn paard, geeft zij jou de feedback die je nodig hebt om je ervan bewust te worden hoe bijvoorbeeld anderen op jou reageren. Of dat nu collega’s zijn, je puberende dochter of je partner. Jij kunt dan bedenken waarom je zo handelt. Is dat je bedoeling? Krijg je daarmee de reactie die je wilt, of niet, en als niet, wat kan/wil je dan anders doen? Je kunt rustig zoeken naar inzichten en antwoorden en eventueel experimenteren met andere acties/reacties. Je kunt in alle veiligheid uitzoeken wat je nu eigenlijk belangrijk vindt in je werk of je relatie en welke consequenties daaraan zitten. Je kunt werken aan de verwerking van een belangrijk verlies, zodat je het kunt loslaten.

De reacties van paarden zijn heel direct en puur; ze worden niet gehinderd door ‘sociaal correcte antwoorden’, of eigen verborgen agenda’s. Een paard leeft in het hier en nu en reageert op dat wat jij laat zien, bewust en onbewust. Aan alle maskers die wij ons in de loop van de tijd hebben aangemeten om onszelf te beschermen tegen de buitenwereld heeft een paard geen enkele boodschap. Hij ziet jou zoals je bent en met die persoon gaat hij de interactie aan: zuiver en eerlijk. De uiteindelijke boodschap van iedere coachsessie is dan ook: DIT BEN JIJ. Of en wat je met die persoon wilt doen, is aan jou en aan niemand anders.

Astrid Loriaux”

Zou je zelf een coachingsessie met Tinky en Astrid willen beleven? Dat kan. Op haar website vind je alle informatie die je nodig hebt. Heel veel plezier!

“The wisdom of Tinky Isabel. I met that wisdom at a coaching session. It was so hard to do. Not knowing what to do with a horse that didn’t want to put another foot forward made me feel powerless. It felt like ‘dragging a dead horse’. Just like my reality felt. Tinky and Astrid showed me that looking back at the past was ok. That living in the present is more important. Play, feel good, it’s ok to be who you are, be free. That is what Tinky showed me. Tinky’s lesson keeps me busy. Tinky touched my essence and made me feel something that strengthens my self-confidence. It comes with baby steps. I learn more and more to see and accept where the essence of my anger lies. I am allowed to be angry. Isn’t that beautiful?”

‘play, feel good, it’s ok to be who you are’

You must be wondering why I’m writing this.

One of my earlier posts was about meditation with your dog. What I liked about that post is the line about how beautiful it is to let people feel how animals mirror their emotions.

That ‘mirroring’ is something that I feel too in photo shoots with animals.  The connection I feel with animals probably opens a channel that makes that almost every shoot is special. When I feel sad animals always know how to comfort me.

Recently I experienced a touching experience with a horse who loves to connect people with their inner selves. Through mirroring. Tinky Isabel is an Irish Tinker horse who works as a coach, together with her friend Astrid Loriaux, to help people who have a problem or a life question. Or, who do feel good about themselves, but who want to learn more about themselves.

Would you like to know more about Tinky and equine assisted coach Astrid? Astrid wrote a beautiful post about her work as a coach.

“You get a promotion and suddenly you’re supervising a large group of people: nice, but also exciting! Or, your dog gets ill all of a sudden and is euthanized. Or, you and your adolescent daughter only seem to be fighting lately. Or, you don’t really like your job anymore, but you don’t know what you do like. Does this ring a bell? Not really big problems, but they can spoil the fun in life tremendously. So you would like to do something about that.  How great it would be if there is someone out there who can help you with this.

I’m a horse coach (officially: equine assisted coach). My horse and I help healthy people with a problem or life question, who like some help with finding the answer. How? By helping you to find the answer yourself. We believe you already know the answer yourself, hidden deep inside, but you can’t get to it. By doing an activity with Tinky she’ll give you the feedback that you need to become aware of how others interact with you. Being your colleagues, your daughter or your partner. You yourself can digest why you interact that way. Is that what you meant? Does that interaction give you the reaction you liked, or not, and if not, what would or could you do different? In peace you can search new insights and answers and maybe experiment with actions and reactions. In a safe environment you can research what it is you think is important in your job or your relationship and what consequences are involved.  You can work on handling an important loss in order to let it go.

The reactions of horses are pure and direct: they are not bothered by ‘social correct answers’, or hidden agendas. A horse lives in the here and now and reacts to what you show him, consciously or unconsciously. A horse has got nothing to do with the masks we’ve learned to use to protect ourselves to the outside world. He sees you like you are and with that person he interacts in a pure and honest way. The message of every coaching session is: THIS IS YOU. If you want to have anything to do with that person it is up to you.

Astrid Loriaux”

Would you like to experience a coaching session with Tinky and Astrid? That is possible. On her website you’ll find all the information you need. (It is in Dutch). Have fun!