…rabarberlikeur (rabarbercello) maken…

In het kader van mijn serie blogposts over het wisselen van de seizoenen wil ik deze week een recept met je delen. Het recept voor rabarberlikeur, of te wel rabarbercello (omdat het op dezelfde wijze gemaakt wordt als limoncello), een echte seizoensgebonden likeur.

“Hoe kom je erbij om zelf likeur te gaan maken?” zou je zeggen. Is dat niet heel moeilijk? Dat is juist heel erg makkelijk. En ook nog eens lekker, hoop ik.

Hoe ik ertoe gekomen ben om zelf likeur te maken? Uit pure ‘noodzaak’. Ik ben begonnen met het maken van citroenmelisselikeur in de lente. Onze tuin op #ghd2224 staat namelijk vol met citroenmelisse. Dit plantje zaait zich heel snel uit als het zich naar de zin voelt. En het voelt zich blijkbaar opperbest in onze tuin. Het groeit er vrolijk op los. Eigenlijk is dit een ander verhaal…

Over rabarberlikeur… Rabarberlikeur heb ik afgelopen mei ontdekt in Duitsland. Op weg naar huis na een korte vakantie in Heimbach kwamen we een kraam met asperges tegen langs de weg. Er werd ook rabarberlikeur verkocht. Omdat ik hou van het ontdekken van nieuwe dingen hebben we een fles mee naar huis genomen. En wat heerlijk was die rabarberlikeur! Veel te snel op ook.

Toen het rabarberseizoen aanbrak begin september had ik inmiddels op internet al gezocht wat je allemaal nodig hebt voor rabarberlikeur. Niet zo heel veel. Aan de slag dus.

Wat heb je nodig voor 1 fles… 

500 gram rabarber

200 gram suiker

1 fles wodka (of jenever) van 0,75 liter

1 weckpot van 1,5 liter

1 goed afsluitbare fles (of twee of drie als je bijvoorbeeld van die leuke kleine grappaflesjes gebruikt.).

Hoe ga je te werk… 

Was de rabarber en snij de rabarber in dunne plakjes. Meng de suiker met de rabarber in de schone weckpot.

Schenk de wodka over de rabarber en meng goed. Laat het mengsel vier weken trekken op een donkere plaats. Schud de weckpot dagelijks.

Filter het mengsel na vier weken door een zeef en pureer de rabarber met een staafmixer. Laat de puree heel even staan zodat het vocht naar de bodem van je kom kan zakken. Laat het vocht van de puree in de likeur druppelen. Gooi het restant van de rabarberpuree weg.

Giet de roze likeur in een schone goed afsluitbare fles en zet deze fles weg voor drie tot zes maanden. In deze tijd kan de likeur zich ontwikkelen tot een heerlijk drankje.

Na drie tot zes maanden drink je de rabarbercello ijskoud.

(bron: www.cucinina.nl)

Ik heb het natuurlijk direct groots aangepakt. 😀 Het kan bijna niet anders dan dat dit drankje heel erg lekker wordt.

Mijn rabarberlikeur heeft eerst zo’n vier weken staan trekken in twee grote glazen weckpotten van drie liter. Mijn rabarber was niet zo heel rood. Ik had dus niet gedacht dat de likeur heel mooi roze zou worden. Dat is toch mooi meegevallen. Wat een prachtige kleur!

Het pureren van de stukjes rabarber was wel een werkje. Om te voorkomen dat de rabarber je om de oren vliegt, kun je een theedoek als een tentje om de staafmixer en de kom vouwen.

Nu de likeur in de definitieve fles zit, moet het nog zes maanden rijpen in de fles. Naar grote waarschijnlijkheid zal ik dus pas in de lente kunnen genieten van het eerste glaasje rabarberlikeur. Het wachten meer dan waard.

Proost!

xo

J.

Ps je kunt dit likeurrecept gebruiken voor veel meer verschillende fruitlikeuren. Nu mijn weckpotten leeg zijn kunnen de bramen uit de tuin er in. Ik heb de rijpe bramen telkens geplukt en bewaar ze nu in de vriezer. Of wordt het perenlikeur met peren uit de boomgaard. Wat zal het lekkerst zijn?

Wat is de herfst toch een prachtig seizoen! Vooral nu ik op het platteland woon is de herfst zo tastbaar. En dan nog niet eens in de vorm van gekleurde bladeren, vallende kastanjes en dergelijke. Daar is het nog iets te vroeg voor in Zeeland. Maar meer door de activiteiten op het land.

De boeren in de omgeving zijn volop bezig met het binnenhalen van de oogst. Het land wordt ook direct weer voorbereid op het volgende voorjaar, omgeploegd of juist extra gladgestreken. Voor mij is dat heel nieuw. Ik ben namelijk opgegroeid in de stad.

Dit wonder te aanschouwen, en dan ook nog de mogelijkheid te hebben om wat het land geeft bij elkaar te scharrelen, is bijzonder. Ik geniet van de variëteit die het land laat zien.

Oogsten is prachtig. Zo voelt het de laatste tijd in mijn leven ook. Met nog steeds vallen en opstaan, teleurstelling en bewustwording. Want op het gebied waarop ik zou willen oogsten oogst ik (nog) niet. (Ja, nog, want ik hou de moed er in).

Op vlakken waarop ik het niet verwacht oogst ik wel. Echt direct zichtbaar is het niet, ik moet wel mijn ogen openen. Het is een ineens bewust worden. Zo’n ‘oh ja’ moment. Dan voel ik ook direct de dankbaarheid omhoog borrelen.

Zoals mijn verhuizing naar het platteland. Wie had ooit kunnen denken dat ik de mogelijkheid zou hebben om naar het platteland te verhuizen. Blijkbaar is dat wat ik echt nodig heb. De kans deed zich voor en Eric en ik hebben die kans samen gegrepen. Vroeger, wat is vroeger, had ik die stap nooit durven zetten. Wel over gedroomd, maar telkens wist ik weer redenen te bedenken om alles bij het oude te laten. Nu voelt het goed. Een nieuw seizoen gaat voor mij beginnen.

En zoals wijzer worden. Dit jaar word ik vijftig. Nooit gedacht dat ik vijftig zou worden en me wijzer zou voelen. Nou ja, dat vijftig eraan zou komen realiseerde ik me natuurlijk wel. Alleen dat wijzer voelen dat had ik nooit verwacht. Diep van binnen ben ik er wel blij mee. Zoveel beter dan het gevoel van onzekerheid en kwetsbaarheid en het gevoel het nooit goed te doen. Alhoewel ook dat zo nu en dan nog steeds de kop op steekt.

Dat gevoel van stevigheid is mijn ‘oogst’. Net zoals ik over mijn ‘bruine bonen’ schreef vorige week. Het besef dat het ook anders kan. Dat ik niet meer dat meisje ben dat alles slikt van anderen. Dat ik degene ben die mijn leven regisseert. Dat besef is ook mijn oogst.

Ik doe het nu kalm aan. Ik geef mezelf rust, ruimte en tijd. Om mijn intuïtie wakker te maken. Intuïtie dat er altijd was, maar in slaap gesust werd omdat ik het niet wilde geloven. Tijd om langzaamaan toe te kunnen geven aan wat er zich aandient. Plannen genoeg!

xo

J.

© Jolanda Boekhout Fotografie – 2014

Ik ben verhuisd. Naar het platteland.

Al langere tijd ben ik heel erg toe aan rust, een stille omgeving, meer ruimte voor creativiteit en inspiratie, ruimte om mezelf te ontdekken, mezelf te kunnen zijn en weer in mijn ‘flow’ te komen.

Al enige tijd weet ik van mezelf dat ik in enige mate hoog sensitief ben. De grote stad werkt voor mij niet. Dat heb ik langzaamaan ontdekt, dat is gegroeid, langzaamaan ben ik mezelf kwijtgeraakt.

Toe te geven dat verandering goed voor me zou zijn was moeilijk. Eric en ik zijn de laatste jaren hard bezig geweest om ons 140 jaar oude dijkhuis met veel liefde te renoveren. Dat heeft ons bloed, zweet en veel tranen gekost. Het huis in oude glorie te zien, of eigenlijk veel meer, in modern landelijke staat, doet me zo goed. Ik geniet om door het huis te lopen, het huis te gebruiken en zien en voelen dat wat we gecreëerd hebben klopt. De beslissing nemen om weg te gaan heeft dan ook ontzettend veel pijn gedaan. Dat doet het nog. Het voelt als rouwen om een dierbare vriend.

De mensen in mijn omgeving vinden mijn beslissing een vreemde stap. (Want wat hebben we een prachtig huis opgebouwd.). Meningen worden dan ook ruim geventileerd. Iedereen heeft recht op zijn eigen mening, die respecteer ik ook. Als die mening mij betreft, en voor mijn gevoel niet overeenkomt met mijn waarheid, dan is dat moeilijk te slikken. Toch slik ik die meningen. Ook als die niet goed zijn voor mij. Het is alsof ik de bruine bonen van vroeger door mijn keel gestampt krijg. Bah, wat vreselijk waren die.

Als ik terugdenk , dan herken ik de vele ‘bruine bonen’ die ik door anderen door mijn strot geduwd heb gekregen. En ik geloofde (slikte) alles. Ik ben me er nu bewust van dat dat niet goed voor me is. Het is dus te hoogste tijd om te stoppen met het slikken van meningen van anderen. Iedereen mag me nog steeds vertellen wat hij of zij vindt. Ik stop er alleen per direct mee om alles in te slikken. Ik laat het me niet meer raken.

Hoogste tijd voor verandering. En wat komt dat mooi uit zeg. Juist nu het herfst wordt, mijn favoriete jaargetijde, ben ik vertrokken naar het platteland. Het is de hoogste tijd om te oogsten! Zowel letterlijk als figuurlijk. Ook mijn leven begint nu aan een nieuw seizoen. Alhoewel het afscheid van mijn lieve dijkhuisje zwaar is, voelt wat ervoor teruggekomen is goed. Ik kan nu nog niets anders zeggen dan ‘goed’. Omdat ik mijn dijkhuisje nog teveel mis.

Eric en ik wonen nu een week op het Zeeuwse platteland. We hebben al aardappels en uien geraapt van het land, kilo’s appels uit de boomgaard geplukt, appeltaart gebakken, kokkels opgegraven uit de zee (en zelfs gesproken met Zeeuwen voor wie dat ook nieuw was) en er een heerlijk maal mee bereid. De kippen zijn dolgelukkig met de ruimte. De katten willen al heel graag naar buiten om op avontuur te gaan. Wat wil je nog meer? Bewijs voor mij dat ik geen stadsmens ben.

Ja hoor, misschien dat ik nu nog in ‘vakantiestemming’ ben. Waar ik me het gelukkigst van voel, is dat ik nu al zie hoe goed het me doet om weg te zijn uit de stad. In de korte tijd dat ik weg ben uit de stad heb ik al veel foto’s gemaakt waar ik blij van word.

Voor mij om te leren de komende tijd: slik geen dingen meer die ik niet lust, vertrouw erop dat mijn waarheid waar is en bij mezelf blijven.

Ben nieuwsgierig wat de toekomst me gaat brengen.

xo

J.

Ps. voor fotosessies in Zuid-Holland en Zeeland reken ik geen reiskosten.

Wow! Wat tof zeg! Ik ben vandaag Ondernemer van de Dag bij WijZuidHolland.

Lees het interview hier.

Leuk om zelf terug te lezen. Wat doe ik toch allemaal leuke dingen!

xo

J.

Jaren geleden heb ik een blogpost geschreven over een aantal mooie, interessante en ontroerende boeken die ik gelezen heb over dieren. Lezen over dieren vind ik heerlijk. Die had ik graag met je willen delen. De post is echter blijven liggen. Waarschijnlijk was het de tijd nog niet om de boeken te delen.

In de zomerperiode is het tijd om te lezen. Eigenlijk ben ik nu ook laat met posten, want de zomer is al ver gevorderd. Augustus is echter nog lang genoeg om een mooi nieuw boek op te pakken. En het voordeel van veel dierenboeken is dat de foto’s prachtig zijn om naar te kijken.

Hier zijn ze dan: een aantal mooie boeken die door de jaren heen mijn hart geraakt hebben.

Dancing with cats – Burton Silver & Heather Busch 
Dit boek kwam ik jaren geleden op de uitverkoop van een heerlijke boekwinkel in Rotterdam tegen en kon het niet laten liggen. Het boek is al wat ouder, uit 1999 en daardoor een tijdlang niet te koop geweest. Op Amazon heb ik het weer gevonden. Wat me allereerst in het boek aantrok waren de prachtige foto’s. Alleen die al te bekijken is een feestje op zich. Pas nadat ik het boek doorgebladerd had, ben ik de tekst gaan lezen. De inhoud van het boek intrigeert me mateloos en is eigenlijk nog interessanter dan de foto’s. Simpelweg vertelt het boek het verhaal van mensen die op een dusdanige manier contact hebben met hun kat dat het mogelijk is om samen te dansen. Katten kunnen een heel intense band hebben met hun ‘mens’. Soms zo intens en liefdevol dat het mogelijk is om elkaars gevoelens en gedachten op te vangen. Door contact te maken met het energetische niveau van de kat ontstaat er een staat van bewustzijn waardoor prachtige bewegingen ontstaan. (Met paarden wordt dit soort dansen ook uitgevoerd). Misschien zul je je wenkbrauwen optrekken na het lezen van de verhalen. Ikzelf, die sterk gelooft in communicatie met dieren op spiritueel niveau, krijg eerder de neiging om het dansen met mijn eigen katten uit te gaan proberen. Mijn kat Jesse hield van samen dansen. Alleen dan wel in mijn armen. Als ik aan Tara, Blackie en Piet denk dan zie ik alleen Blackie met me dansen. Mooie uitdaging! Dit boek heb ik alleen in het Engels kunnen vinden, in e-boek, hardcover & paperback.

Onmogelijke liefdes – Jennifer Holland
Dit mooie boekje kreeg ik een aantal jaren geleden van mijn vriendin Chungmei. Ook in dit boek staan weer prachtige foto’s. De verhalen blijven verbazen. Dieren zijn tot zoveel meer in staat dan wij mensen denken. De niet oordelende liefde die dieren schenken is in 47 ontroerende verhalen beschreven. Je kunt dit boek in één ruk uitlezen. Door een paar verhalen per keer te lezen kun je het genieten nog lekker lang rekken. Zoals ik heb gedaan. Hier te vinden in het Engels.

Blackie – Stephen Downes 
Dit boek gaat over het verlies van een dierbare kat, Blackie. Het boek is biografisch en zo mooi geschreven door Stephen Downes. Het verhaal van Stephen en Blackie heeft me diep geraakt. Ik heb dan ook menig traantje weggepinkt. Dit boek heb ik gelezen ver voor het moment dat ik zes van mijn eigen katten in korte tijd verloor. Het proces dat Stephen en Blackie doormaakten leefde ik intens mee, al had ik zelf nog geen duidelijk beeld voor mezelf hoe ik zou omgaan met mijn kat als hij of zij zo ziek zou worden als Blackie. Na het verlies van mijn eigen katten en het verdriet dat ik gevoeld heb, ben ik me meer en meer bewust geworden dat je nooit het belang van een dier uit het oog mag verliezen. Hoeveel verdriet je bij het verliezen van een dierbaar dier je ook voelt. Ondanks dat dit boek geen vrolijke inhoud heeft, is het een aanrader om te lezen. De versie die ik heb gelezen is niet meer verkrijgbaar. Gelukkig is het boek opnieuw uitgegeven in 2012. Ook te krijgen in e-boek.

De zwarte hengst (The Black Stallion) – Walter Farley 
Een klassieker! Wat natuurlijk niet mag ontbreken zijn de prachtboeken uit mijn jeugd, ‘De zwarte hengst’ van Walter Farley. Het eerste boek is geschreven in 1941, wat ik nu pas ontdekt heb, en verfilmd in 1979 met Kelly Reno en Mickey Rooney. De hele serie, ongeveer 20 delen, heb ik kapot gelezen tot ze uit elkaar vielen. De boeken zijn oorspronkelijk kinderboeken, maar als je van paarden houdt, dan zijn ze zeker leuk om te lezen. De boeken zijn nog tweedehands in het Nederlands te vinden, maar het is lastig om de hele serie bij elkaar te krijgen. In het Engels kun je de serie nog wel nieuw kopen.

The Incredible Journey – Sheila Burnford 
Het laatste boek dat ik wil delen is het boek The Incredible Journey van Sheila Burnford. Ook al een ouder boek (1961) en verfilmd door Walt Disney. Het boek wordt vaak aangemerkt als een kinderboek. Het is echter niet geschreven met die intentie. Prachtig om te lezen hoe ver de liefde van dieren voor hun mens gaat. Als je geen zin hebt om te lezen, kun je natuurlijk de film kijken. Het boek heb ik in het Engels gelezen. Je kunt het boek in het Nederlands krijgen, maar dan enkel nog tweedehands.

Oh, en waar ik nu aan denk: er zijn ook zoveel mooie films over dieren. Mijn favorieten ga ik voor je verzamelen!

Alvast veel plezier met lezen!

xo

J.