In februari heb ik een bijzondere ontmoeting gehad met Olive van Mirtos, liefkozend Ollie genoemd.

Lieve Olive. Mirtos vroeg me om Olive te fotograferen omdat het zo moeilijk was om haar te fotograferen omdat ze zwart is. Ze is ook een hondje dat al enige tijd wacht op een eigen thuis. Zwarte honden fotograferen vind ik heerlijk omdat ze altijd zo’n prachtige glanzende vacht hebben. Vol verwachting ging ik op weg naar Olive.

Olive heeft me verrast. Niet de zwarte vacht maakte het lastig om haar te fotograferen, maar haar verlegenheid. Het kostte wat tijd en moeite om haar voor me te winnen. Mijn piepeend hielp niets, en ook van snoepjes moest ze niet veel hebben. Wat, of meer wie, hielp waren haar drie pleegvrienden. Toen ze het enthousiasme zag waarmee haar drie vrienden voor me poseerden kwam ze meedoen. Hier is lieve Olive. Olive zoekt een eigen thuis en ze is echt een ontzettend lief meisje.

Naast het lieve snoetje van Olive heb ik nog een nieuwtje dat ik wil delen. Ik ben geaccepteerd als Artist Member bij HeArts Speak. Jippie! HeArts Speak is een organisatie die wereldwijd fotografen, schrijvers en kunstenaars verenigt die gratis hun diensten bieden om dieren die een nieuw thuis zoeken een stem te geven. Een nieuwtje dat me dankbaar maakt omdat het welzijn van dieren heel belangrijk voor me is. Ook voelt deel uitmaken van HeArts Speak een beetje als erkenning voor mijn dierenfotografie. Hoe gek het ook klinkt, dierenfotograaf, en kunstenaar, zijn betekent voor mij helaas soms ook dat ik me onzeker voel over mijn fotografie. Ik hoop dat ik nog heel veel mag doen voor dieren die hulp nodig hebben en ook voor organisaties die daar hard aan werken.

—-

Sweet Olive. Mirtos asked me to photograph Olive because it was hard to photograph her since she’s a black dog. She is also a dog that has been waiting for a new home for a while now. I love to photograph black dogs with shiny coats, so I looked forward to meeting her.

Olive surprised me. Not the black coat was something that made a great photo difficult, but her shyness was. It took some effort to win her over. Sweets and my squeaking ducky didn’t help. Her foster friends did however. When she saw the eagerness her three friends posed for me she joined in on the fun. Here is sweet Olive. Olive is available for adoption and she’s adorable!

With sharing Olive’s sweet face I’ve got some great news that I would like to share with you. I’ve been accepted as Artist Member at HeArts Speak. Yay! HeArts Speak is a global network of animal photographers, painters, illustrators, writers, graphic designers and advocates who provide their time and professional services, pro-bono, to animal welfare organizations. This acceptance makes me feel thankful because the happiness of animals means so much to me. Also being part of HeArts Speak feels like some sort of acknowledge for my work as an animal photographer. It may sound strange, but being a photographer, and artist, also means feeling sometimes quite insecure about the quality of my work. I hope to be able to do a lot for animals who need help and also for organisations who work hard for the welfare of animals.

xo

J.

Nu ik weer fotografeer voor Mirtos Animal Project dacht ik dat het wel mooi zou zijn om een extra pagina voor mijn website te maken. Een pagina waarop alle dieren die ik tot nu toe gefotografeerd heb voor een goed doel verzameld zijn.

Wat heb ik al een hoop mooie dieren gefotografeerd. Stuk voor stuk lieve dieren die wachtten op een eigen mandje. Leuk om al die bolletjes bij elkaar te zien. Ben je benieuwd naar die leuke gezichtjes? Neem dan een kijkje op mijn nieuwe pagina: sweet rescue. De meeste dieren hebben inmiddels een eigen thuis gevonden. Ik hoop dat mijn foto’s daar een steentje aan hebben bijgedragen.

Er zijn twee kanjers die hoognodig een nieuw mandje zoeken (alhoewel ze het heel goed hebben bij hun gastgezin.). Mesho en Kanellos zoeken nog een fijn gezin.

“Mesho”

“Twee weken geleden kreeg ik de vraag van Mirtos Animal Project of ik tijd en zin had om een kater te fotograferen die al langere tijd op een eigen thuis wachtte. De kater woonde wel bij een gastgezin in Kloetinge, Zeeland. Laat ik nou sinds kort bijna om de hoek wonen. Dus, ja natuurlijk, graag zelfs. :-D.

Vorige week heb ik een hele leuke fotosessie gedaan met Mesho van Mirtos. Een prachtige zalmroze jongen die het heerlijk vond om voor me te poseren. En ook nog eens de oren van mijn hoofd kletste. Van spelen was hij geen grote fan vertelde Naomi, hij speelt liever buiten. Maar mij bezighouden met een muis aan een stokje vond hij toch wel wat.

Tot Mesho zijn eigen thuis gevonden heeft, logeert hij bij Naomi. Mocht je op zoek zijn naar een gezellig, lief en aanhankelijk maatje dan kan ik hem zeker aanbevelen. Ik heb al drie katten, dus helaas voor mij…. Hier vind je meer informatie over Mesho.

“Kanellos”

En Kanellos… Wat zal ik eens over hem schrijven. Wat een prachtig zacht ‘kaneeltje’ is hij. Met Kanellos had ik een lieve klik. Misschien komt het omdat hij nog geen eigen thuis had. Of misschien zijn honden die van straat gered worden wel veel gevoeliger voor liefdevolle aandacht dan ‘gewone’ honden. Zou allebei kunnen. Als ik geen katten had gehad, dan zou ik hem mee naar huis genomen hebben. Hier vind je meer informatie over Kanellos.

Morgen heb ik een fotosessie met Olive van Mirtos. Ben heel benieuwd naar dit kleine zwarte meisje. Zodra ik foto’s heb, zal ik die uiteraard met je delen. Wordt vervolgd.

xo

J.

Ps. Alle fotosessies voor Mirtos en de fotoreportage voor SDB heb ik uiteraard gratis gedaan.

Gisteren had ik gezellig met Astrid, mijn vriendin en PEF collega, afgesproken. Het was weer even geleden dat we elkaar gezien hadden. Ik woon nu op het platteland en heb wel gemerkt dat ik steeds minder redenen heb om naar Rotterdam en omstreken te gaan. De afgelopen maanden had ik ook enorm behoefte aan stilte en rust om me heen.

Nu de winter echt begonnen is, en het weer voornamelijk grijs en nat is, begint het ineens te kriebelen. Ik voel dat ik behoefte heb aan een fijn gesprek met vriendinnen. Tijd voor een date met Astrid.

Astrid en ik hebben heerlijk bijgepraat onderwijl genietend van een mooie biologische lunch bij Op Hodenpijl. Wat was het fijn om even bij elkaar te zijn. Als vanuit huis werkende zelfstandige merk ik wel dat het leven soms eenzaam kan zijn. Dan verdwijnt de inspiratie en stokt de stroom ideeën. Hoog tijd voor een goed gebrek.

Ons middagje plezier heeft mooie ideeën opgeleverd! Genoeg voor ons allebei om optimistisch aan de slag te gaan.

Er zijn een paar dingen die ik wil gaan doen dit jaar.

Eén is het maken van een boek. Het lijkt me supergaaf om een mooie fotoserie van veulens te maken. Jonge dieren zijn zo ontroerend en kwetsbaar. Die puurheid, kwetsbaarheid en speelsheid wil ik proberen vast te leggen. Pups en kittens heb ik al een aantal keer gefotografeerd. Kijk maar eens naar deze twee lieve pups uit een nestje Cairn terriërs die ik in december gefotografeerd heb. (Maar ook pups en kittens zijn leuk om nog eens in een project samen te vatten).

Mijn eerste gedachte is om het resultaat van een paar mooie fotosessies met veulens te bundelen in een boek. Hoe dat in z’n werk gaat, zal ik nog gaan onderzoeken. Tot een boek te komen is waar ik naar streef. De belangrijkste stap nu is om mijn idee in beeld uit te gaan drukken. Dus ik gaat mijn zoektocht naar veulens starten. (Mocht jouw merrie in de lente een veulen verwachten en lijkt het je leuk om aan mijn project mee te werken, stuur me dan een berichtje.).

Aan het tweede en derde onderwerp wordt inmiddels gewerkt. Wat dat is hoor je de volgende keer.

xo

J.

Wow! Vandaag staat mijn 2013 365 project, #mylifeinpolaroid, op de blog van The Impossible Project. Dat voelt als het kersje op de taart. Natuurlijk zit ik in het complot, want de blogpost heb ik een tijdje geleden al geschreven. Om op de laatste dag van 2014 te mogen prijken op de IP blog is een fantastische manier om het jaar af te sluiten! Dank je wel lieve mensen bij IP, en een speciaal dank je wel aan Amy en Fred!

‘MylifeinPolaroid’ was een uitdagend project, een project dat ontzettend eng was om te starten. Hoe zou mijn reis zijn, zou het een succes worden of zou ik ergens in het jaar wanhopig stoppen? De gedachte dat ik één foto per dag zou maken en ongeacht het resultaat die foto zou delen, verzachtte mijn gevoelens van ongemak. ‘MylifeinPolaroid’ zou een project worden waarin ik mezelf op een andere manier zou leren kennen, zou leren fotograferen met mijn mooie vintage sx-70 camera en de werking van de IP film zou leren begrijpen. Het allerbelangrijkste van het project zou echter zijn om te genieten van wat belangrijk voor mij is en wat ik wil onthouden. Dus hoe zou dat nou kunnen mislukken?

Lees mijn verhaal op The Impossible Project blog.

Het laatste dat ik met je wil delen is mijn traditionele oliebollen foto. Deze foto is ook de laatste foto van mijn 2014 Polaroid project #a52inpolaroid. Vanmorgen dacht ik dat het een prachtige nieuwe traditie zou zijn om ook dit jaar af te sluiten met een oliebollenfoto, zoals in 2013. En dit jaar hebben we de bollen zelfs zelf gebakken. En ze smaken heerlijk. Ik ben alleen vergeten de poedersuiker over de bollen te strooien. Laten we het er maar op houden dat mijn post op de IP blog de poedersuiker op de oliebollen is. 😀

Eric en ik sluiten dit jaar af met het winterstolstice ritueel en lekker veel champagne en oliebollen! Ik wens je een fijne avond en een liefdevol 2015 toe!

xo

J.

——-

Wow! Today my 2013 365 Polaroid project , #mylifeinpolaroid, is featured on The Impossible Project blog. It feels like the icing on the cake. Of course I knew the post would come, because I wrote it a while ago. But being featured on the last day of 2014, what a great way to close 2014! Thank you so much sweet people at IP, and especially thank you Amy and Fred!

‘MylifeinPolaroid’ was a challenging project, a project that I started with fear in my heart. How would my journey be, would it be a success or would I drop out at some point in the year? The thought that I would shoot only one photo a day and share that photo no matter what the result would be eased my feelings of unease. ‘MylifeinPolaroid’ would be a project of getting to know myself in a new way, learning to shoot with a vintage camera and with the IP film. Most of all it would be a year of enjoying shooting what was important for me to remember. So how could that ever be a failure?

Read more about my story on The Impossible Project blog.

Last thing I would like to share with you is my traditional ‘oliebollen’ photo. It is also the last photo of my 2014 #a52inpolaroid project. I thought it would be a great new tradition to end the year with an ‘oliebollen’ photo, like in 2013. And this year we even baked our own. And they taste delicious. I only forgot to add a bit of icing sugar on the oliebollen. The feature on the IP blog must be that icing on the cake! :-D.

Eric and I will close this year with the Wintersolstice ritual and lots of champagne and oliebollen! Wishing you a fabulous evening and a loving 2015!

xo

J.

Het is weer even stil geweest. Inspiratie om te schrijven was er even niet. Tot gisteravond. Toen het avondeten stond te pruttelen, pruttelde er ook van alles binnenin mij. Helaas was mijn partner de klos. Na een pietluttig akkefietje kwam er van alles uit. Oude gevoelens en gevoelens van minder lang geleden.

Voordat we gingen koken las ik een post van Tammy Lee Bradley op Facebook. (Dank je wel Tammy voor je mooie boodschap.). Het was 21 december,  de langste nacht van het jaar, de winter zonnewende, een moment dat veel mensen terugkijken, opschrijven wat ze dit jaar willen achterlaten, en dat ritueel verbranden.

Bij mij komt blijkbaar onbewust van alles samen. Ik ben geen meisje van 15 meer, maar ik ben een volwassen vrouw die net aan haar 51e levensjaar begonnen is. (Ja echt…). Een leeftijd dat je beseft dat je andere dingen belangrijker vindt dan voorheen. Dat is een besef dat langzaam inzinkt.

De herinnering van het BBC-programma ‘Grumpy old women’ kwam weer boven. Ik keek er graag naar en moest er vaak smakelijk om lachen. Toen al zo herkenbaar. Nu begrijp ik hoe waardevol het is om een ‘grumpy old woman’ te zijn. Het laat je zien wat belangrijk is. Het maakt je krachtig. Het maakt je moedig.

De laatste weken word ik geconfronteerd met dingen die zich herhalen. Dingen waar ik me ontzettend druk over maak, maar die dus waarschijnlijk bedoeld zijn als boodschap. Dingen die voornamelijk te maken hebben met de onverschilligheid van mensen. (En ik was al allergisch voor onrechtvaardigheid). Ik krijg geregeld geen antwoord op mail die ik stuur. Mensen laten alleen van zich horen als ze me nodig hebben. Er wordt niet geluisterd als ik iets vertel of uitleg. Onpersoonlijke kerstkaarten die ik ontvang die duidelijk op de automatische piloot verstuurd zijn.

Waar ik dit jaar weer heel verdrietig van wordt is de verplichting die sommigen onder ons voelen bij het sturen van kerstkaarten. Wij sturen niet ieder jaar een kerstkaart. Vorig jaar was ik zo moe van de verbouwing dat ik geen energie over had om nog liefdevolle aandacht te schenken aan het schrijven van onze kerstkaarten. Want dat is mijn intentie. Ik schrijf zoveel mogelijk een persoonlijke boodschap in mijn kerstkaarten. Een kaart sturen aan het einde van het jaar is voor mij een mooi ritueel.

Als ik dan een kaart krijg die gericht is aan mijzelf en de partner van een ander familielid dan wordt ik zo triest. Het zoveelste jaar op rij zelfs. Subtiele hints dat mijn partner geen Jaap heet maar Eric worden niet opgemerkt. En als ik dan zelfs van mijn naaste familie een envelop ontvang met onze namen geschreven alsof we vage kennissen zijn, met een evenzo onpersoonlijke kreet in de kaart, dan hoeft het voor mij niet meer. Ik vraag me af wat het nut is van het sturen van kerstkaarten. Is het dan iets dat je doet omdat het zo ‘hoort’? Iets dat je van je bordje af wilt hebben aan het einde van het jaar? Een geautomatiseerde handeling? Voor mij is het dat allemaal niet.

Het was gisteren te laat om de rituele verbranding van de winterzonnewende uit te voeren. Voor mij is de laatste dag van het jaar ook een goed moment. Dit jaar geen voornemens. Wat ik ga doen, is opschrijven wat ik achter wil laten en al die blaadjes, het zullen er vast veel zijn, met heel veel plezier verbranden. 2015 mag wat mij betreft licht beginnen. Zonder me verplicht te voelen aan anderen en aan mezelf. Doe je mee?

xo

J.