Nu mijn dierenfotografie op ‘pauze’ staat, ben ik natuurlijk niet gestopt met fotograferen. Ik heb zelfs iets heel leuks gedaan. Iets dat al heel lang op mijn verlanglijst stond. Een ‘Bruiloft in Polaroid’…..

Eindelijk… na twee jaar is het dan zover… mijn eerste Bruiloft in Polaroid… en wat was het leuk om te doen… en wat is het mooi geworden… Op 2 oktober heb ik mijn eerste echte Bruiloft in Polaroid mogen fotograferen. De grote dag van Laurette en Joost. Het was ook echt zo leuk en bijzonder als ik voor ogen had.

Twee jaar geleden deed ik een 365-project ‘My life in Polaroid’. Iedere dag maakte ik één foto met mijn Polaroid sx-70 camera. Het duurde een aantal maanden voordat ik het fotograferen met zo’n oude camera helemaal onder de knie had en mijn foto’s aan mijn verwachtingen voldeden. Ondanks de ups en downs heeft het jaar me heel veel plezier en moois gebracht.

Dag 256 was de grote dag van Anja & Mike. Ze trouwden en Eric en ik waren erbij. Natuurlijk kon ik de kans om een mooie Polaroid te maken niet laten schieten. Ik heb een uitzondering gemaakt op mijn regel ‘één foto per dag’ en twee prachtige Polaroids gemaakt. één foto voor het bruidspaar en één voor mijn project. Want dat is het leuke van Polaroid, je kunt de foto ook weggeven.

Deze foto was het begin van een nieuw idee. Hoe zou het zijn om een Bruiloft in Polaroid te fotograferen?

Op 2 oktober was het dan zover. Samen met Lieneke van Lieneke Fotografie heb ik de mooie dag van Laurette en Joost vastgelegd. Lieneke met haar ‘big girl’ camera om een ‘officiële’ reportage te maken. En ik met drie sx-70’s. Vooraf had ik wat momenten in mijn hoofd genomen die ik wilde fotograferen. Het meest heb ik me laten inspireren door de mooie momenten van de dag. In totaal heb ik 44 foto’s gemaakt.

Wat was het spannend! Ik was best zenuwachtig, want ik wilde dat mijn foto’s mooi zouden worden. En dat is iets dat je met het fotograferen met een vintage sx-70 nooit van te voren weet. Ook omdat het 30 minuten duurt voordat een foto goed zichtbaar is. Het moment is dan al voorbij, dus als de foto niet gelukt is, dan kun je het niet nog een keer over doen. Bijna alle foto’s zijn mooi geworden.

Halverwege de dag heb ik op de feestlocatie de foto’s die ik had opgehangen op een groot bord zodat iedereen de foto’s kon bekijken. Dat is de charme van een Bruiloft in Polaroid. Het bruidspaar ziet beelden van de mooiste momenten van de dag, en van dingen die ze gemist hebben. En ook de gasten kunnen de bijzondere momenten van de dag bewonderen. Zeker leuk als gasten niet de hele dag aanwezig zijn geweest. De reacties waren hartverwarmend.

Aan het einde van de dag hebben Laurette en Joost alle foto’s mee naar huis genomen. Zo fijn dat ze voor hun huwelijksreis nog hebben kunnen nagenieten van de dag met tastbare foto’s. Het trouwalbum van Lieneke en de Polaroidfoto’s van de dag zijn de kersen op de taart.

xo

J.

… wat doet dat zeer…

Tien jaar geleden zat ik aan de keukentafel met Eric. Te praten over wat ik wilde met mijn leven, welke weg er voor me open lag. Ik wist het niet meer. Ik had een jaar Fotoacademie achter de rug, was mijn baan kwijtgeraakt en ik werkte als vrijwilliger bij het dierenasiel in Numansdorp. Iedere dag nam ik mijn camera mee naar het asiel om na het werk de katten te fotograferen. Ik verloor de tijd uit het oog als ik de katten fotografeerde en creëerde zo intieme foto’s. Eric wees me daarop. De eerste stap naar Jofabi Foto was op dat moment gezet. Daar aan die keukentafel.

Nu tien jaar later valt er een last van mijn schouders nu ik besloten heb om dierenfotografie op een laag pitje te zetten. Het voelt heel verdrietig en een traantje is ook wel gevloeid. Dieren zijn mijn passie en mijn liefde voor dieren eindigt niet. Nu even stap op de plaats maken voelt als de juiste stap.

Hoe deze beslissing nou tot stand gekomen is? Twee weken geleden ontving ik een nieuwsbrief van een dierenkliniek waar ik twee jaar geleden een middag gefotografeerd heb. Gratis. Om een leuke bijdrage te leveren aan de dag, om mensen naar de kliniek te trekken en om mijn werk als dierenfotograaf te promoten…. dacht ik….

Die middag was het ontzettend druk. Meer dan 30 honden heb ik gefotografeerd. Het resultaat was hartverwarmend. Wat een lieve gezichtjes!

Heel pijnlijk om in de nieuwsbrief te lezen dat er voor de open dag van dit jaar een andere fotografe uitgenodigd is. Een fotografe die niet fulltime fotografe is. Iemand die fotosessies met dieren aanbiedt voor heel weinig geld en daarnaast een baan heeft. Iemand die een kans verdient, werd me verteld.

Helaas heb ik twee jaar geleden in de drukte om me heen een kaartje met foto’s gedeletet zonder de foto’s eerst te downloaden. Van zes honden had ik dus geen foto’s. En laat de teleurstelling van die zes eigenaren nou onder andere de reden zijn dat ik dit jaar niet ben uitgenodigd om te komen fotograferen. Dat er zoveel meer mensen waren die wel blij waren met het resultaat….

Ik herinner me dat ik had voorgesteld om voor die zes eigenaren in december terug te komen naar de kliniek, om nog een gratis fotoshoot te doen. En daar ben ik dus niet op teruggekomen.

Het toeval wil dat Eric en ik van september tot eind december in een zware laatste verbouwing van ons huis zaten, de samenvoeging van onze twee dijkhuisjes, en dat mijn hoofd naar andere dingen stond dan een gratis fotoshoot doen. Toen ik niets meer van de kliniek hoorde in december heb ik het waarschijnlijk maar zo gelaten.

De gratis fotoshoot bij de dierenkliniek twee jaar geleden heeft één bestelling opgeleverd en geen enkele boeking voor een fotosessie. Als je bedenkt dat ik daarvoor anderhalve dag aan het werk ben geweest dan komt deze afwijzing hard aan.

Gedeeltelijk heb ik mijn pijnlijke ontdekking dus aan mezelf te danken. Een goede les dus. Alhoewel ik me in enige mate afvraag welke les dat dan is. Moet ik nog dienstbaarder zijn dan ik al ben? Of is (dieren)fotografie gewoon niet voor mij bestemd?

Het heeft mijn ogen geopend. Ook al probeer je naar eer en geweten je werk te doen. Je wordt afgerekend op dingen die mis gaan. Altijd. Of je er nou iets aan kunt doen of niet.

Een aantal jaren geleden heb ik tegen mezelf gezegd dat ik niet bij de ‘old boys club’ wilde horen. Dat ik niet de chagrijnige fotograaf wilde worden die over de prijzen en kwaliteiten van anderen oordeelt. Datzelfde heb ik namelijk ook meegemaakt. Collega-fotografen die ongevraagd oordeelden over mijn, volgens hun, te lage tarief. Na de ervaring met de dierenkliniek kan ik echter concluderen dat ik al aardig op die chagrijnige fotograaf ga lijken.

Dat doet me gruwen en heeft me aan het denken gezet. De laatste twee weken stonden dus in het teken van nadenken, voelen, loslaten… Nu ik de beslissing genomen heb, is er een last van mijn schouders gevallen.

Ik heb altijd gedacht dat kwaliteit zich niet hoeft te bewijzen. Dat kwaliteit iets is wat je nastreeft als professional. Iets waar mensen hun keuzen op afstemmen. Dat laatste blijkt niet zo te zijn. In deze wegwerpmaatschappij stellen mensen blijkbaar geen prijs op kwaliteit als je iets voor minder geld ook kunt krijgen. Dan is een foto misschien minder mooi, maar wie geeft daarom…

Dieren fotograferen is mijn passie. Als ik er na tien jaar nog steeds geen boterham mee kan verdienen, al is het maar een hele dunne, dan zegt dat genoeg. Of het nou aan mij ligt, of aan de kwaliteit van mijn fotografie, of aan de concurrentie, of aan de markt… Dierenfotografie op een laag pitje zetten, en misschien zelfs wel stoppen, doet pijn. Het voelt alsof me iets dierbaars afgenomen is.

Sinds Eric en ik terug zijn in Rotterdam kamp ik met depressie en is mijn inspiratie verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik verlang terug naar de rust van het wijdse Noord-Beveland. De wind in mijn haren voelen, de geur van de zee ruiken, opgaan in de natuur, de mooie dieren om me heen, stilte en rust… dat heb ik nodig om mijn creatieve vlam te laten branden.

Mijn ervaring met de dierenkliniek is dus blijkbaar het kleine duwtje dat ik nodig heb om mijn werk, of het gebrek daaraan, eens goed onder ogen te zien en bij mezelf te rade te gaan welke kant ik op ga, en wil gaan.

Mijn plannen voor de toekomst zijn dus onbekend. Misschien is een pauze nemen wat ik nu nodig heb, en wellicht komt het zover dat ik er een streep onder zet. Mijn eerste prioriteit is opnieuw een huis vinden op het platteland zodat ik weer contact kan maken met mezelf en het leven kan voelen zoals het bedoeld is.

Fotografie helemaal loslaten kan ik niet. Mijn iPhoneography is onderdeel van mijn dagelijks leven, en ook het fotograferen van de avonturen van mijn katten wil ik voor geen goud missen. En fotograferen met mijn Polaroidcamera’s…

Mijn dierenfotografiecursus is ook klaar. Klaar om te delen. Dat zal voorlopig het laatste cadeautje zijn dat ik ga weggeven. Als ik genoeg materiaal heb, maak ik toch nog een dierenjaarkalender in december. Wie weet wat voor moois ik nog in mijn archief kan opduikelen.

Mijn website, en blog, blijven dus nog even bestaan. Er staat te veel moois op. Blijven schrijven en delen over de nieuwe wegen die ik in sla, over mijn avonturen met mijn katten, en over nieuwe avonturen op het platteland is belangrijk voor me.

Jullie allemaal, mooie mensen en dieren waar ik de laatste jaren contact mee heb gehad, ben ik dankbaar voor de mooie ervaringen. Dank je wel.

Dikke knuffel.

Jolanda

Ps. Mochten jullie een fotosessie willen doen met jullie oudere dieren, of nieuwe dieren, dan zijn jullie zeker weten welkom.

Eén van de mooie ervaringen van mijn leven op het platteland is dat ik paardrijden weer opgepakt heb. Als je me volgt op Instagram dan weet je er alles van. Vijftien jaar had ik niet meer gereden.

Als kind ben ik ooit begonnen met ponyrijden. De overstap naar paarden heb ik nooit gemaakt in mijn jeugd, maar later ben ik wel verliefd geworden op buiten rijden in het bos en op het strand. Tot vijftien jaar geleden een zachte bons op het strand van Renesse een einde maakte aan mijn paardrijplezier.

Naarmate je ouder wordt, ga je beseffen dat paardrijden niet helemaal zonder gevaar is. Het was dus best eng om weer van start te gaan.

Op de stal in Haamstede waar ik paardrijd heb ik de laatste maanden een paar lieve en bijzondere mensen
ontmoet. Ik kom er niet meer alleen om een strandrit te maken, maar ik geniet ook van de mensen, van de band met de paarden en help als dat nodig is.

Twee weken geleden heb ik zelfs een fotoshoot gedaan, op het strand in de zonsondergang met drie mooie meiden en hun paarden. Myrthe met Tristan, Ingrid met Niek en Lady en Lisa met Zillah en Joy. John, Chase en Tibby, met de sulky, hebben alle spullen gedragen. Er moest heel wat mee natuurlijk. Niet alleen mijn camera en lenzen gingen mee, maar ook zwemkleding en romantische zomerjurken. Ik mocht voor de gelegenheid meerijden op Niek.

Wat een heerlijk avontuur is het geworden!

Het was de perfecte dag voor een fotoshoot op het strand. Een heerlijke zomerdag, met de juiste temperatuur om ook ’s avonds nog luchtig gekleed te kunnen gaan, en een dag die eindigde in een supermooie zonsondergang.

We hebben een eerste stop gemaakt in het bos en met de paarden in het meertje gezwommen. Wat een prachtige sfeer en energie was er te voelen. De paarden en meiden genoten zichtbaar. Daarna snel door naar het strand om net op tijd de zonsondergang te fotograferen.

Wat een belevenis. Het plezier spatte ervan af. En ik hoop ook van de foto’s.

xo

J.

Ps. Heb je ook zin in zo’n spetterende fotoshoot aan zee? Bel me voor een afspraak of stuur me een mail!

Bijna negen maanden woon ik nu op het platteland. Nog twee weken en dan verhuizen Eric en ik weer terug naar de stad. Het huis dat we gehuurd hebben, is namelijk verkocht en ons huurcontract is opgezegd. Die verhuizing is heel tijdelijk hoop ik.

Wat ik zo leuk vind aan wonen op het platteland is te zien hoe je levensstijl verandert. We bakken inmiddels dagelijks ons eigen brood, koken met lokale producten en gebruiken (bijna) niets meer uit pakjes, zakjes en bakjes, we genieten van de avonturen van onze katten en kippen, en we bewegen veel meer (ik ben zelfs weer gaan paardrijden.).

In Rotterdam ben ik een tijdje lid geweest van een fitnessclub. Dat was geen lang leven beschoren. Om wat aan gewichten te trekken en te duwen samen met voor zich uit starende mensen met stampende muziek om me heen irriteert me meer dan dat het me motiveert. Bewegen op het platteland is heel anders. Dat gaat bijna als vanzelf.
 
Vanaf het begin dat we hier wonen, trekt het water van de Oosterschelde me heel erg aan. De geur van zout water, de geur van drooggevallen zeewier en oesters bij eb, de geluiden van scholeksters, wulpen en strandlopers… ik kan er zo van genieten. Ik vergeet de tijd.
 
Vanuit ons huis is de kust van de Oosterschelde hooguit twee kilometer lopen. Die twee kilometer kan ik inmiddels dromen. Terwijl ik langzamerhand verslaafd raakte aan een ommetje naar het water kreeg ik ineens de gedachte hoe het zou zijn om een rondje om het eiland te lopen. Noord-Beveland is niet zo groot. In een aantal etappes zou ik dat toch makkelijk moeten kunnen doen?

Zo gezegd zo gedaan.

#mywalkaroundtheisland (# op Instagram) heb ik afgelopen zondag voltooid, in ongeveer 10 etappes. Ik heb het geluk dat Eric ook thuis werkt. Hij is zo lief geweest om me na de eerste paar etappes dicht bij huis telkens naar het volgende beginpunt te brengen en me weer op te halen aan het einde van de wandeling. Gemiddeld heb ik ongeveer 8 kilometer per etappe gelopen. Dat is niet heel veel, maar als fotograaf ben je door van alles dat je ziet onderweg, en niet te vergeten de mooie omgeving, natuurlijk heel snel afgeleid van het hoofddoel van de wandeling: een rondje lopen om het eiland.

En door ontmoetingen met dieren werd ik ook geregeld afgeleid. Hoe verwonderlijk :-D. Op veel dijken van Noord-Beveland lopen schapen, met heel veel lammetjes. Iedere etappe heb ik wel een paar nieuwsgierige schapen ontmoet. En als ze dan heel verlegen om een dijkpaal gekruld staan dan kun je niet anders dan een foto maken.

 
 
Ik heb mezelf nooit als lange-afstandswandelaar gezien. Mijn rondje om Noord-Beveland heeft er toch wel voor gezorgd dat ik meer wil wandelen. Dus als we weer terugkomen op het platteland van Zeeland, dan is een rondje Walcheren en Zuid-Beveland en Schouwen-Duiveland wel een mooie nieuwe uitdaging.

 
Wie weet waar mijn wandelschoenen mij nog gaan brengen.

xo
J.

Yay! So happy to share… Kat Sloma, who’s work I have admired for a long time, asked me a while ago to share a bit about my 2014 365-project “A 365 with my cats” on her blog. And of course share some tips about photographing your pet with your phone.

I’ve met Kat at Big Picture Classes in 2010. At that time Kat lived in Italy and I fell in love with her peaceful photos of the streets of Milan. Through the years we’ve kept in touch by Kat’s “Liberate your Art” postcard swaps. I’ve participated almost every year. So much fun to share your own art and receive postcards from all over the world.

There is nothing more I can tell you right now. Start reading the first few lines and hop over to my guest post on Kat’s blog…

“I started a 365-project with my iPhone for the first time in 2012. Since that moment I haven’t stopped shooting daily, addictive as it is. Sitting on the couch on New Years’ day morning 2014 with my three cats around me I already knew my word for 2014, ‘quiet’, but I still had no clue what my 365 photography project for 2014 would be.”

Enjoy!

xo

Jolanda