Wat loop ik ontzettend achter met alles. Verhuizen… een jaar renoveren… alweer verhuizen… spullen uitpakken en een plek geven… nog steeds wat klussen afmaken… ‘normaal’ leven weer oppakken… het hakt erin, nog steeds…

Ja, je leest het goed… de dierenfotograaf vóór de camera… dat is eens wat anders dan achter de camera… en dat was ook best vreemd.

“dierenfotograaf in beeld”

Ik loop zover achter met schrijven dat ik het interview met Valeska over Oscar en mij voor de rubriek ‘Mens & Paard’, een rubriek over bijzondere relaties tussen mens en paard, in Bit van februari nog niet eens gedeeld heb. Terwijl het zo ontzettend leuk is, en Bit nu natuurlijk niet meer te koop is.

Eric en ik hebben niet alleen katten en kippen, maar we hebben sinds een jaar ook een bijzonder paard geadopteerd.

In januari 2015 heb ik Oscar (24 jaar) ontmoet toen ik het paardrijden weer wilde oppakken. Oscar heeft me geholpen mijn paardrij-angst te overwinnen. Na een val op het strand zo’n 15 – 20 jaar geleden had ik het paardrijden opgegeven. Opnieuw beginnen was heel leuk, maar ook heel griezelig. Na een aantal paarden op de manege te hebben geprobeerd, die het allemaal met me op een lopen zetten op het strand, leerde ik Oscar kennen en leerde ik eindelijk ontspannen. In oktober 2015 ging het plotseling niet zo goed met Oscar. Hij werd mager, liep slecht en wilde niet veel meer. Hij was niet meer inzetbaar voor ritten.

In de wetenschap dat Eric en ik naar het platteland zouden verhuizen, heb ik Oscar in december 2015 geleased. Eind april 2016 is Oscar met ons meeverhuisd, naar een stal in Kamperland, heel dicht bij huis. (Helaas is mijn droom van een stal aan huis niet uitgekomen…).

Oscar was er slecht aan toe. Hij was mager en in zichzelf gekeerd en hij wilde eigenlijk niets… behalve gras eten. Na een bezoek van de dierenarts bleek hij ‘op’ te zijn, met een slecht hart en artrose in zijn hele lijf. Zijn tanden waren zo versleten dat zijn lijf nauwelijks voedingsstoffen op kon nemen.

Het zorgen voor een paard ging met vallen en opstaan, en nog steeds. Op een stal met dertig paarden krijg je veel adviezen en er zijn ook heel veel verschillende meningen over hoe je het goed doet. Ik ben een voorstander van ‘natuurlijk en vrij’, voor zover dat kan. Vooral ook omdat Oscar oud is en lichamelijke gebreken heeft. Hij hoeft niets van mij. Hij hoeft dus ook niet het gezondere hooi te eten, maar hij krijgt het minder gezonde kuil dat hij het liefst eet. Blijven eten is belangrijk. En hij eet heel graag zijn dagelijkse portie, bijna vloeibare, slobber.

Mijn buurvrouw Valeska op stal zag hoe ik worstelde. Ze gaf me het beste advies wat ik tot nu toe gekregen heb. ‘Je weet wat je paard nodig heeft, dat voel je zelf het best.’ En dat is echt zo.

Valeska Nastaly heeft een tekstbureau en is journalist voor Bit en de PZC. Vorig jaar las ze me spontaan een prachtig stukje voor over hoe ze Oscar en mij zag. Ze stelde voor om me te interviewen voor de rubriek Mens & Paard in Bit. Ik twijfelde geen moment. Wat een mooi eerbetoon aan Oscar! Valeska heeft ons interview bijzonder pakkend opgeschreven. Het interview is onderstreept met een foto van Oscar en mij gemaakt door paardenfotograaf Fleur Louwe, die Oscar precies laat zien hoe hij is.

Sinds april 2016 is er veel veranderd voor Oscar en voor mij. De dierenarts gaf vorig jaar het advies om Oscar nog een laatste goede zomer te geven. Ik bereidde me voor op een korte tijd samen. Oscar is er nog steeds. Hij heeft het ontzettend naar zijn zin op stal. Hij heeft een paar vrienden gemaakt, en ook de meisjes kunnen zijn goedkeuring wegdragen, meneer de vrouwenversierder. Hij is een stuk opgewekter en ook flink ronder geworden. Hij zal nooit meer een spring in ’t veld zijn, maar hij voelt gelukkig aan en hij heeft een sterke eigen mening. Behalve zo nu en dan een wandeling, en wat grondwerkles, hoeft hij niet veel meer. Vorig jaar was hij nog in zichzelf gekeerd en mocht ik hem niet knuffelen. Nu zoekt hij me op als we in de bak zijn en kan hij heel stil bij me staan genieten als ik hem tussen zijn oren kriebel. Alhoewel hij nog steeds niets liever doet dan gras eten, is hij meer gefocust op mij. We zijn een team geworden.

Ik betrap mezelf er wel eens op dat ik dingen wil doen. Zeker omdat hij zo is opgeknapt. Maar ik hou me in. Alle tijd is nu voor Oscar zelf.

Als je van paarden houdt… misschien kun je de Bit van februari 2017 nog ergens vinden. Het digitale interview is alleen te lezen door abonnees van Bit. Maar je kunt hier wel genieten van de foto’s van Fleur.

Omdat Oscar nu bijna een jaar bij ons is, heb ik hem aangemeld voor de verkiezing van ‘het leukste oude paard’, georganiseerd door Stichting De Paardenkamp en Bit. Het zou supertof zijn als je op hem zou stemmen. Voor mij maakt het niet uit of hij wint of niet, want hij is nu al het allerleukste oude paard, maar hij verdient het om wat stemmen te krijgen…

Voordat er zonder een berichtje een jaar voorbij is, klim ik toch maar weer eens in de pen. Want wat is er veel gebeurd sinds april 2016.

Ik heb er diverse keren aan gedacht om wat foto’s te delen van de renovatie en nieuwbouw van ons huis in Zeeland. Het fulltime ‘vrijetijdsbouwvakker’ zijn, heeft er behoorlijk zwaar ingehakt. Ondanks dat ik wel kan klussen is klussen niet iets waar ik ’s ochtend vrolijk voor uit mijn bed spring. En als je dan ’s avonds uitgeput op de bank zit dan pak je niet je computer om nog wat te schrijven.

Eric en ik wonen inmiddels twee maanden in ons boerenhuisje in Kamperland. Twee maanden nog maar? Ja, helaas hebben we de deadline van augustus 2016 niet gehaald.

Na de verhuizing naar de caravan in de tuin voelde ik al snel dat de deadline van augustus 2016 wel erg krap was. Op zich was acht maanden niet te kort. Maar als je afhankelijk bent van bouwvakkers die je wil inhuren om samen de ingewikkelde klussen mee uit te voeren, dan blijkt ineens dat je planning afhankelijk wordt van anderen. En die controle loslaten was zwaar, want we wilden opschieten.

Iedere keer als er weer een grote klus geklaard was, dacht ik ‘goh, wat schieten we al op’. Als ik nu terugdenk aan zulke momenten dan vraag ik me af hoe ik zo heb kunnen denken. Als je net weken bezig bent geweest met het uitgraven en opbouwen van de fundering van de nieuwe uitbreiding, je hebt riolering en electra buizen gelegd, met een dikke laag piepschuim daarop, je hebt wapening aan elkaar gevlochten, en je bent klaar voor het storten van het beton, dan ben je natuurlijk een heel stuk opgeschoten. Maar dan ben je nog lang niet zover dat je kunt gaan afwerken. 😀 Misschien was het mijn eigen beschermingsmechanisme dat zo dacht.

Nou ja… als we dan maar ergens in de herfst klaar zijn… mmm… als we dan maar klaar zijn voordat het echt koud wordt… als we maar voor Kerstmis kunnen verhuizen… In het hoogseizoen van onze verhuizer kon ik nog net een afspraak maken om onze spullen uit de opslag te laten komen… twee dagen voor Kerstmis. We hebben de laatste maand zelfs de weekenden keihard doorgewerkt. En uiteidelijk toch maar wat dingen van onze ‘to do’ lijst geschrapt die konden wachten.

We hebben hoogtepunten en dieptepunten gekend. De hoogtepunten waren voor mij de momenten dat ik zag dat de katten en kippen het reuze naar hun zin hadden op hun nieuwe plek, en op de bouwplaats (op de momenten dat we niet aan het werk waren.). Van zulke momenten heb ik mooie foto’s kunnen maken.

En nu… nu mis ik het klussen toch wel… ondanks dat ik het klussen op momenten verfoeid heb… Natuurlijk zijn er dingen die nog niet helemaal klaar zijn. Dat zijn nu juist de leuke dingen die ’t huis echt af maken. Onze werkplaats is echter woonkamer geworden en zagen kan alleen buiten gebeuren. Als het regent, het koud is of heel hard waait, dan baal ik wel een beetje. Gelukkig komt de lente eraan.

En ja… dan rijst ook de vraag hoe ik mijn leven wil gaan invullen. Het is nog steeds een mysterie, misschien nog wel meer dan een jaar geleden. Wil ik mijn dierenfotografie nieuw leven inblazen? Ik geniet nog steeds heel erg van dieren. Of wil ik gaan creëren? Oude spullen opknappen of er nieuwe dingen van maken heeft ook mijn interesse, van oude lampjes tot nieuwe kapstokken. Mijn Polaroidcamera’s wil ik weer eens afstoffen. Polawalks organiseren… En ‘hetboerengenieten’ fotograferen met mijn iPhone daar kan ik mezelf ook in verliezen. Boerenprints verkopen via Etsy… Mijn theekopjesverzameling zou wel eens vernieuwd mogen worden. Oude eruit, nieuwe erin. Zoveel mogelijkheden…

xo

Jolanda

Ps wil je een kijkje nemen in ons verbouwingproces? Kijk dan op hetboerengenieten

Het is stil geweest. Natuurlijk heb ik in september 2015 aangekondigd dat ik een pauze van dierenfotografie zou nemen. Die pauze is nog steeds actueel. Sinds dat moment is er veel gebeurd.

Vorig jaar had ik nooit durven denken dat Eric en ik ons droomhuis op het platteland van Zeeland zouden vinden. We hebben echter een prachtige plek gevonden, een klein boerenhuisje met een flinke lap tuin middenop het boerenland, met fazanten, konijnen en spechten als vaste tuinbewoners. Een plek naar mijn hart.

En ik had ook niet kunnen denken dat we opnieuw een complete renovatie zouden gaan doen. 😀

Mijn pauze ga ik nu dus gebruiken voor het verbouwen van ons nieuwe huis. Dit keer hebben we een deadline afgesproken. Augustus klaar!

Hoe wonderlijk is het hoe dingen kunnen lopen. Mijn pauze van dierenfotografie komt eigenlijk heel fijn uit.

Tot de renovatie klaar is, gaan we in een caravan in de tuin wonen. We hebben een prachtige vintage caravan op de kop getikt, die een mooie plek aan de rand van de tuin heeft gevonden. Met uitzicht. De binnenkant is inmiddels gestript en weer opgebouwd met alleen dat wat we nodig hebben, en met een dikke tak als krabpaal voor de katten. Zo hebben de katten meer ruimte. Ondanks dat zal tiny living best een uitdaging zijn voor Tara, Blackie & Piet. Ze moeten zeker de eerste twee weken binnen blijven om te wennen.

Hoop dat ze het ons zullen vergeven…

Oude tijden gaan herleven. Verbouwen is niet mijn favoriete hobby. De zomer komt eraan, de katten en kippen zijn dichtbij, de zon schijnt, wat wil je nog meer…. behalve dan dat het huis snel klaar is. 😉

Na de verbouwing, de zomer, de echte verhuizing, kom ik weer in actie als fotograaf!

Laat het nieuwe avontuur beginnen!

Ik wens je een hele zonnige en warme zomer!

xoxoxo

Jolanda

Kalender 2016 | Calendar 2015

Hallo lieve dierenvrienden!!

En hier is dan de nieuwe jaarkalender 2016! Toch nog een jaarkalender ondanks mijn dierenfotografie-pauze. Ik kon het niet laten.

Dit jaar heb ik weer mooie en bijzondere modellen ontmoet, bijzonder zoals al mijn modellen zijn natuurlijk. Niet zoveel als andere jaren, maar dat maakt mijn modellen er niet minder mooi en lief op. Een aantal modellen is rescue-hond en kat van Mirtos Animal Project en Stichting Poor Animal. Olive & Lotte hebben inmiddels een eigen thuis gevonden. (Ik hoop dat mijn foto’s geholpen hebben.). En Pip en Evy wonen al op hun thuisplekje.

De laatste twee maanden heb ik gebruikt om de jaarkalender compleet te maken. Ik ben bij Miss Juni 2013 op bezoek geweest om haar nieuwe broer Borre te fotograferen. En bij de broertjes Ollie, Tibbe & Mees waar onze eigen Piet drie jaar geleden een week gewoond heeft.

Voor mij was 2015 een jaar vol veranderingen. Ik heb intens genoten van mijn leven op het platteland van Zeeland. Terug gaan naar het leven in Rotterdam was moeilijk. Het was een jaar van confrontatie, en daarmee om durven gaan, van leren vertrouwen, van geduld hebben en van los laten. En vooral ook van blijven genieten van de mooie dingen die dichtbij zijn.

2016 wordt ook een spannend jaar. Er komt een nieuw thuis op het platteland aan. Een plek waar Eric en ik onze dromen kunnen waarmaken, waar we kunnen groeien en bloeien, waar onze katten kunnen ravotten en nieuwe avonturen kunnen beleven en waar de kippen onbekommerd en vrij wormen kunnen zoeken.

Ik wens jou en je dieren een fijne decembermaand toe. En… happy 2016!

xoxoxo

Jolanda

Download de jaarkalender hier: Jofabi Foto Jaarkalender 2016

Met dank aan mijn prachtige modellen:

Mesho – januari (Mirtos) | Olive – februari (Mirtos) | Mees – maart | Lotte – april (Mirtos) | Tibbe – mei | Isis – juni | Riko – juli (Mirtos) | Ollie – augustus | Pip – september (Poor Animal) | Evy – oktober (Poor Animal) | Borre – november | Splinter – december | En natuurlijk met mijn lieve Tara als covermodel.

Na downloaden kun je de kalenderbladen zelf printen of laten afdrukken bij een fotoprintservice (op formaat 13x18cm). Snij na het printen de kalenderbladen uit.

Hoe de kalender op te hangen (makkelijk) of neer te zetten (even puzzelen)? De kalender is heel eenvoudig op te hangen met een kantoorclip en een spijkertje. Of maak een ‘ezel’ van een cd-doosje. Maak de twee delen van een cd-doosje voorzichtig los. Bevestig de delen ‘binnenstebuiten’ weer aan elkaar vast. (Dat is op een aantal manier te doen en dus even puzzelen). Schuif een kalenderblad tussen de klemmetjes van de voorkant van het doosje. En klaar is je ezel.

Heb je een hekel aan knippen en knutselen? Dan kan je de kalender ook laten afdrukken bij Artifact Uprising, Via Martine of Inkifi? Neem dan even contact met me op. Dan stuur ik je de aangepaste kalenderbladen.

Naar een idee van © Shutter Sisters  |  beeldmateriaal © 2015 Jofabi foto
Calendar idea © Shutter Sisters  | images © 2015 Jofabi foto

Voor de jaarkalender voor 2016 heb ik gisteren drie hele leuke modellen gefotografeerd. Evy & Pip bij Laurette & Joost en Splinter bij Cynthia & Gerard.

Evy & Pip zijn rescue honden die Laurette & Joost hebben geadopteerd via Stichting Poor Animal in Prinsenbeek. Evy heeft pas een half jaar haar forever home gevonden, Pip iets korter. Je kunt heel goed aan de twee meisjes zien dat ze helemaal op hun plek zijn bij Laurette & Joost. En ze zijn ook nog eens helemaal dol op elkaar. Wat wil je nog meer.

Splinter woont bij Cynthia & Gerard en is een heer op leeftijd. Hij heeft Hongaars bloed door zijn aderen stromen. Splinter was helemaal weg van mijn piepkip en maakte me gek met zijn enthousiasme. Hij deed zijn uiterste best om me bezig te houden met spelen. Op de foto’s springt hij eruit als een parmantige wijze heer. Sommige foto’s zijnechte ‘mugshots’ geworden. Heel bijzonder.

Nog vier modellen te gaan en dan is mijn jaarkalender compleet. Dit jaar wil ik toch ook eens één van mijn eigen katten mee laten doen. Meestal fotografeer ik hen met mijn iPhone. Dat is zo makkelijk omdat ik mijn iPhone altijd bij me heb. Mijn D700 zullen ze dus best vreemd vinden.

Volgende week ga ik bij Borre langs voor een fotosessie. Een aantal jaren geleden heb ik zijn broer en zussen, Lotje, Grijs, Sep en Jip, gefotografeerd. Heel leuk om hen weer terug te zien (en Veronique natuurlijk ook ;-).). Zouden ze me nog herkennen? De week erna ga ik naar Tibbe, Ollie & Mees. Heb er veel zin in.

Wordt vervolgd!

xo

J.