Ode aan Oscar

Deze week wil ik een heel mooi gedicht delen. Een goede vriendin heeft het gedicht twee jaar geleden geschreven toen ze een paar dagen op ons paard Oscar paste.

Het is een mooi moment om over Oscar te schrijven. Ik al eerder over Oscar geschreven. Over het artikel over ons dat in 2017 in Bit heeft gestaan. Hij deed toen ook mee met de verkiezing ‘leukste oude paard’ van De Paardenkamp.

Deze week zou het vier jaar zijn dat hij bij ons zou zijn. Twee jaar geleden is Oscar ook echt bij ons aan huis komen wonen. Mijn grote droom. Tussen ons huis en schuur hebben we een mooie ruime inloopstal met paddock voor hem gebouwd. Natuurlijk kon hij niet alleen bij ons wonen. We hebben Krista, een oude fokmerrie en ex manegepaard, kunnen adopteren.

Helaas hebben Oscar en Krista veel te kort dichtbij ons kunnen wonen, twee jaar maar. Vorig jaar, op 7 november 2019, zijn Oscar en Krista overleden. Het moment kwam onverwachts. Oscar was ’s ochtends gaan liggen en kon niet meer opstaan. Dan is er de verdrietige beslissing die gemaakt moet worden, maar waar je niet omheen kan. Het was Oscar’s tijd om te gaan. Krista kon niet alleen achterblijven. En omdat ze vel over been was, wat we ook probeerden met voer, en ook oud, hebben we voor haar dezelfde beslissing genomen. Oscar en Krista zijn 28 jaar geworden.

Ode aan Oscar

twijfel en angst
(want kan ik dit wel?)
je bent ook zo groot
en wie je bent
weet ik niet
je hoofd naar de muur
de muur om je heen
waar ben je?
ik zeg ‘dag’
en wil gaan
maar je komt bij me staan
je neus langs mijn trui
je adem
zo zacht
je diepbruine ogen
brengen moed in mijn hart

ik waag de sprong
in het diepe
neem het touw
in mijn hand
leid je naar binnen
in een rechthoek
van zand

en laat je vrij
vrij
vrij

wolken en blauw 
’t licht van de zon
gouden velden van granen
in de ruimte rondom
beweeg nu je benen
kijk, dit ben jij!

je blik reist oneindig
door polders en wei

was ik maar daar
denk je misschien
maar ik zeg je dit:

daarbuiten is niks
dat jij niet kent in je hart
dat jij niet voelt in je lijf 
het rijk van ons mensen
eindigt altijd
maar nooit eindigt de wereld
in dit moment in de wind
in de ruimte in jou
is waar jij alles vindt
wie heb je gedragen?
hoeveel leed droeg je mee?
maar weet:
de mensengeest is
voor mensen het wreedst
ik vraag je vergeving
voor al het niet-weten
men is vergeten
hoe het leven te leven

en dwaalt maar wat rond
in een rechthoek van beton

ik wacht op ’t hek
de tijd is van jou
ik zie je
graag lopen
ondanks alles
zo open
een kus op je neus
een rol in het zand
vergeet de pijn in je benen
ik zei toch: je kan ‘t! 

sta op en loop verder
altijd
altijd

ik veeg het zand van je lijf
voel de kracht die jij bent
pure wijsheid
macht
liefde
goede raad in de strijd
en door mijn tranen heen
voel ik dankbaarheid
dat ik vandaag
even
in jouw nabijheid mag zijn

je bent groots, machtig wezen
grootser dan een ieder
die op jouw rug heeft gezeten
laat de vrijheid in jou
zo hard groeien
als het zachte gras onder je hoeven
en draag nu alleen nog maar
zonlicht op je rug
wat stof
zand misschien
galoppeer dan naar jouw hemel
waar geen mens je meer ziet    

tekst en foto door Ariana Martinez ©