De dierenfotograaf voor de camera

Wat loop ik ontzettend achter met alles. Verhuizen… een jaar renoveren… alweer verhuizen… spullen uitpakken en een plek geven… nog steeds wat klussen afmaken… ‘normaal’ leven weer oppakken… het hakt erin, nog steeds…

Ja, je leest het goed… de dierenfotograaf vóór de camera… dat is eens wat anders dan achter de camera… en dat was ook best vreemd.

“dierenfotograaf in beeld”

Ik loop zover achter met schrijven dat ik het interview met Valeska over Oscar en mij voor de rubriek ‘Mens & Paard’, een rubriek over bijzondere relaties tussen mens en paard, in Bit van februari nog niet eens gedeeld heb. Terwijl het zo ontzettend leuk is, en Bit nu natuurlijk niet meer te koop is.

Eric en ik hebben niet alleen katten en kippen, maar we hebben sinds een jaar ook een bijzonder paard geadopteerd.

In januari 2015 heb ik Oscar (24 jaar) ontmoet toen ik het paardrijden weer wilde oppakken. Oscar heeft me geholpen mijn paardrij-angst te overwinnen. Na een val op het strand zo’n 15 – 20 jaar geleden had ik het paardrijden opgegeven. Opnieuw beginnen was heel leuk, maar ook heel griezelig. Na een aantal paarden op de manege te hebben geprobeerd, die het allemaal met me op een lopen zetten op het strand, leerde ik Oscar kennen en leerde ik eindelijk ontspannen. In oktober 2015 ging het plotseling niet zo goed met Oscar. Hij werd mager, liep slecht en wilde niet veel meer. Hij was niet meer inzetbaar voor ritten.

In de wetenschap dat Eric en ik naar het platteland zouden verhuizen, heb ik Oscar in december 2015 geleased. Eind april 2016 is Oscar met ons meeverhuisd, naar een stal in Kamperland, heel dicht bij huis. (Helaas is mijn droom van een stal aan huis niet uitgekomen…).

Oscar was er slecht aan toe. Hij was mager en in zichzelf gekeerd en hij wilde eigenlijk niets… behalve gras eten. Na een bezoek van de dierenarts bleek hij ‘op’ te zijn, met een slecht hart en artrose in zijn hele lijf. Zijn tanden waren zo versleten dat zijn lijf nauwelijks voedingsstoffen op kon nemen.

Het zorgen voor een paard ging met vallen en opstaan, en nog steeds. Op een stal met dertig paarden krijg je veel adviezen en er zijn ook heel veel verschillende meningen over hoe je het goed doet. Ik ben een voorstander van ‘natuurlijk en vrij’, voor zover dat kan. Vooral ook omdat Oscar oud is en lichamelijke gebreken heeft. Hij hoeft niets van mij. Hij hoeft dus ook niet het gezondere hooi te eten, maar hij krijgt het minder gezonde kuil dat hij het liefst eet. Blijven eten is belangrijk. En hij eet heel graag zijn dagelijkse portie, bijna vloeibare, slobber.

Mijn buurvrouw Valeska op stal zag hoe ik worstelde. Ze gaf me het beste advies wat ik tot nu toe gekregen heb. ‘Je weet wat je paard nodig heeft, dat voel je zelf het best.’ En dat is echt zo.

Valeska Nastaly heeft een tekstbureau en is journalist voor Bit en de PZC. Vorig jaar las ze me spontaan een prachtig stukje voor over hoe ze Oscar en mij zag. Ze stelde voor om me te interviewen voor de rubriek Mens & Paard in Bit. Ik twijfelde geen moment. Wat een mooi eerbetoon aan Oscar! Valeska heeft ons interview bijzonder pakkend opgeschreven. Het interview is onderstreept met een foto van Oscar en mij gemaakt door paardenfotograaf Fleur Louwe, die Oscar precies laat zien hoe hij is.

Sinds april 2016 is er veel veranderd voor Oscar en voor mij. De dierenarts gaf vorig jaar het advies om Oscar nog een laatste goede zomer te geven. Ik bereidde me voor op een korte tijd samen. Oscar is er nog steeds. Hij heeft het ontzettend naar zijn zin op stal. Hij heeft een paar vrienden gemaakt, en ook de meisjes kunnen zijn goedkeuring wegdragen, meneer de vrouwenversierder. Hij is een stuk opgewekter en ook flink ronder geworden. Hij zal nooit meer een spring in ’t veld zijn, maar hij voelt gelukkig aan en hij heeft een sterke eigen mening. Behalve zo nu en dan een wandeling, en wat grondwerkles, hoeft hij niet veel meer. Vorig jaar was hij nog in zichzelf gekeerd en mocht ik hem niet knuffelen. Nu zoekt hij me op als we in de bak zijn en kan hij heel stil bij me staan genieten als ik hem tussen zijn oren kriebel. Alhoewel hij nog steeds niets liever doet dan gras eten, is hij meer gefocust op mij. We zijn een team geworden.

Ik betrap mezelf er wel eens op dat ik dingen wil doen. Zeker omdat hij zo is opgeknapt. Maar ik hou me in. Alle tijd is nu voor Oscar zelf.

Als je van paarden houdt… misschien kun je de Bit van februari 2017 nog ergens vinden. Het digitale interview is alleen te lezen door abonnees van Bit. Maar je kunt hier wel genieten van de foto’s van Fleur.

Omdat Oscar nu bijna een jaar bij ons is, heb ik hem aangemeld voor de verkiezing van ‘het leukste oude paard’, georganiseerd door Stichting De Paardenkamp en Bit. Het zou supertof zijn als je op hem zou stemmen. Voor mij maakt het niet uit of hij wint of niet, want hij is nu al het allerleukste oude paard, maar hij verdient het om wat stemmen te krijgen…