Het begin, het einde… stoppen met dierenfotografie?

… wat doet dat zeer…

Tien jaar geleden zat ik aan de keukentafel met Eric. Te praten over wat ik wilde met mijn leven, welke weg er voor me open lag. Ik wist het niet meer. Ik had een jaar Fotoacademie achter de rug, was mijn baan kwijtgeraakt en ik werkte als vrijwilliger bij het dierenasiel in Numansdorp. Iedere dag nam ik mijn camera mee naar het asiel om na het werk de katten te fotograferen. Ik verloor de tijd uit het oog als ik de katten fotografeerde en creëerde zo intieme foto’s. Eric wees me daarop. De eerste stap naar Jofabi Foto was op dat moment gezet. Daar aan die keukentafel.

Nu tien jaar later valt er een last van mijn schouders nu ik besloten heb om dierenfotografie op een laag pitje te zetten. Het voelt heel verdrietig en een traantje is ook wel gevloeid. Dieren zijn mijn passie en mijn liefde voor dieren eindigt niet. Nu even stap op de plaats maken voelt als de juiste stap.

Hoe deze beslissing nou tot stand gekomen is? Twee weken geleden ontving ik een nieuwsbrief van een dierenkliniek waar ik twee jaar geleden een middag gefotografeerd heb. Gratis. Om een leuke bijdrage te leveren aan de dag, om mensen naar de kliniek te trekken en om mijn werk als dierenfotograaf te promoten…. dacht ik….

Die middag was het ontzettend druk. Meer dan 30 honden heb ik gefotografeerd. Het resultaat was hartverwarmend. Wat een lieve gezichtjes!

Heel pijnlijk om in de nieuwsbrief te lezen dat er voor de open dag van dit jaar een andere fotografe uitgenodigd is. Een fotografe die niet fulltime fotografe is. Iemand die fotosessies met dieren aanbiedt voor heel weinig geld en daarnaast een baan heeft. Iemand die een kans verdient, werd me verteld.

Helaas heb ik twee jaar geleden in de drukte om me heen een kaartje met foto’s gedeletet zonder de foto’s eerst te downloaden. Van zes honden had ik dus geen foto’s. En laat de teleurstelling van die zes eigenaren nou onder andere de reden zijn dat ik dit jaar niet ben uitgenodigd om te komen fotograferen. Dat er zoveel meer mensen waren die wel blij waren met het resultaat….

Ik herinner me dat ik had voorgesteld om voor die zes eigenaren in december terug te komen naar de kliniek, om nog een gratis fotoshoot te doen. En daar ben ik dus niet op teruggekomen.

Het toeval wil dat Eric en ik van september tot eind december in een zware laatste verbouwing van ons huis zaten, de samenvoeging van onze twee dijkhuisjes, en dat mijn hoofd naar andere dingen stond dan een gratis fotoshoot doen. Toen ik niets meer van de kliniek hoorde in december heb ik het waarschijnlijk maar zo gelaten.

De gratis fotoshoot bij de dierenkliniek twee jaar geleden heeft één bestelling opgeleverd en geen enkele boeking voor een fotosessie. Als je bedenkt dat ik daarvoor anderhalve dag aan het werk ben geweest dan komt deze afwijzing hard aan.

Gedeeltelijk heb ik mijn pijnlijke ontdekking dus aan mezelf te danken. Een goede les dus. Alhoewel ik me in enige mate afvraag welke les dat dan is. Moet ik nog dienstbaarder zijn dan ik al ben? Of is (dieren)fotografie gewoon niet voor mij bestemd?

Het heeft mijn ogen geopend. Ook al probeer je naar eer en geweten je werk te doen. Je wordt afgerekend op dingen die mis gaan. Altijd. Of je er nou iets aan kunt doen of niet.

Een aantal jaren geleden heb ik tegen mezelf gezegd dat ik niet bij de ‘old boys club’ wilde horen. Dat ik niet de chagrijnige fotograaf wilde worden die over de prijzen en kwaliteiten van anderen oordeelt. Datzelfde heb ik namelijk ook meegemaakt. Collega-fotografen die ongevraagd oordeelden over mijn, volgens hun, te lage tarief. Na de ervaring met de dierenkliniek kan ik echter concluderen dat ik al aardig op die chagrijnige fotograaf ga lijken.

Dat doet me gruwen en heeft me aan het denken gezet. De laatste twee weken stonden dus in het teken van nadenken, voelen, loslaten… Nu ik de beslissing genomen heb, is er een last van mijn schouders gevallen.

Ik heb altijd gedacht dat kwaliteit zich niet hoeft te bewijzen. Dat kwaliteit iets is wat je nastreeft als professional. Iets waar mensen hun keuzen op afstemmen. Dat laatste blijkt niet zo te zijn. In deze wegwerpmaatschappij stellen mensen blijkbaar geen prijs op kwaliteit als je iets voor minder geld ook kunt krijgen. Dan is een foto misschien minder mooi, maar wie geeft daarom…

Dieren fotograferen is mijn passie. Als ik er na tien jaar nog steeds geen boterham mee kan verdienen, al is het maar een hele dunne, dan zegt dat genoeg. Of het nou aan mij ligt, of aan de kwaliteit van mijn fotografie, of aan de concurrentie, of aan de markt… Dierenfotografie op een laag pitje zetten, en misschien zelfs wel stoppen, doet pijn. Het voelt alsof me iets dierbaars afgenomen is.

Sinds Eric en ik terug zijn in Rotterdam kamp ik met depressie en is mijn inspiratie verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik verlang terug naar de rust van het wijdse Noord-Beveland. De wind in mijn haren voelen, de geur van de zee ruiken, opgaan in de natuur, de mooie dieren om me heen, stilte en rust… dat heb ik nodig om mijn creatieve vlam te laten branden.

Mijn ervaring met de dierenkliniek is dus blijkbaar het kleine duwtje dat ik nodig heb om mijn werk, of het gebrek daaraan, eens goed onder ogen te zien en bij mezelf te rade te gaan welke kant ik op ga, en wil gaan.

Mijn plannen voor de toekomst zijn dus onbekend. Misschien is een pauze nemen wat ik nu nodig heb, en wellicht komt het zover dat ik er een streep onder zet. Mijn eerste prioriteit is opnieuw een huis vinden op het platteland zodat ik weer contact kan maken met mezelf en het leven kan voelen zoals het bedoeld is.

Fotografie helemaal loslaten kan ik niet. Mijn iPhoneography is onderdeel van mijn dagelijks leven, en ook het fotograferen van de avonturen van mijn katten wil ik voor geen goud missen. En fotograferen met mijn Polaroidcamera’s…

Mijn dierenfotografiecursus is ook klaar. Klaar om te delen. Dat zal voorlopig het laatste cadeautje zijn dat ik ga weggeven. Als ik genoeg materiaal heb, maak ik toch nog een dierenjaarkalender in december. Wie weet wat voor moois ik nog in mijn archief kan opduikelen.

Mijn website, en blog, blijven dus nog even bestaan. Er staat te veel moois op. Blijven schrijven en delen over de nieuwe wegen die ik in sla, over mijn avonturen met mijn katten, en over nieuwe avonturen op het platteland is belangrijk voor me.

Jullie allemaal, mooie mensen en dieren waar ik de laatste jaren contact mee heb gehad, ben ik dankbaar voor de mooie ervaringen. Dank je wel.

Dikke knuffel.

Jolanda

Ps. Mochten jullie een fotosessie willen doen met jullie oudere dieren, of nieuwe dieren, dan zijn jullie zeker weten welkom.