Oogsttijd…

Wat is de herfst toch een prachtig seizoen! Vooral nu ik op het platteland woon is de herfst zo tastbaar. En dan nog niet eens in de vorm van gekleurde bladeren, vallende kastanjes en dergelijke. Daar is het nog iets te vroeg voor in Zeeland. Maar meer door de activiteiten op het land.

De boeren in de omgeving zijn volop bezig met het binnenhalen van de oogst. Het land wordt ook direct weer voorbereid op het volgende voorjaar, omgeploegd of juist extra gladgestreken. Voor mij is dat heel nieuw. Ik ben namelijk opgegroeid in de stad.

Dit wonder te aanschouwen, en dan ook nog de mogelijkheid te hebben om wat het land geeft bij elkaar te scharrelen, is bijzonder. Ik geniet van de variëteit die het land laat zien.

Oogsten is prachtig. Zo voelt het de laatste tijd in mijn leven ook. Met nog steeds vallen en opstaan, teleurstelling en bewustwording. Want op het gebied waarop ik zou willen oogsten oogst ik (nog) niet. (Ja, nog, want ik hou de moed er in).

Op vlakken waarop ik het niet verwacht oogst ik wel. Echt direct zichtbaar is het niet, ik moet wel mijn ogen openen. Het is een ineens bewust worden. Zo’n ‘oh ja’ moment. Dan voel ik ook direct de dankbaarheid omhoog borrelen.

Zoals mijn verhuizing naar het platteland. Wie had ooit kunnen denken dat ik de mogelijkheid zou hebben om naar het platteland te verhuizen. Blijkbaar is dat wat ik echt nodig heb. De kans deed zich voor en Eric en ik hebben die kans samen gegrepen. Vroeger, wat is vroeger, had ik die stap nooit durven zetten. Wel over gedroomd, maar telkens wist ik weer redenen te bedenken om alles bij het oude te laten. Nu voelt het goed. Een nieuw seizoen gaat voor mij beginnen.

En zoals wijzer worden. Dit jaar word ik vijftig. Nooit gedacht dat ik vijftig zou worden en me wijzer zou voelen. Nou ja, dat vijftig eraan zou komen realiseerde ik me natuurlijk wel. Alleen dat wijzer voelen dat had ik nooit verwacht. Diep van binnen ben ik er wel blij mee. Zoveel beter dan het gevoel van onzekerheid en kwetsbaarheid en het gevoel het nooit goed te doen. Alhoewel ook dat zo nu en dan nog steeds de kop op steekt.

Dat gevoel van stevigheid is mijn ‘oogst’. Net zoals ik over mijn ‘bruine bonen’ schreef vorige week. Het besef dat het ook anders kan. Dat ik niet meer dat meisje ben dat alles slikt van anderen. Dat ik degene ben die mijn leven regisseert. Dat besef is ook mijn oogst.

Ik doe het nu kalm aan. Ik geef mezelf rust, ruimte en tijd. Om mijn intuïtie wakker te maken. Intuïtie dat er altijd was, maar in slaap gesust werd omdat ik het niet wilde geloven. Tijd om langzaamaan toe te kunnen geven aan wat er zich aandient. Plannen genoeg!

xo

J.

© Jolanda Boekhout Fotografie – 2014