Verandering doet pijn…

Ik ben verhuisd. Naar het platteland.

Al langere tijd ben ik heel erg toe aan rust, een stille omgeving, meer ruimte voor creativiteit en inspiratie, ruimte om mezelf te ontdekken, mezelf te kunnen zijn en weer in mijn ‘flow’ te komen.

Al enige tijd weet ik van mezelf dat ik in enige mate hoog sensitief ben. De grote stad werkt voor mij niet. Dat heb ik langzaamaan ontdekt, dat is gegroeid, langzaamaan ben ik mezelf kwijtgeraakt.

Toe te geven dat verandering goed voor me zou zijn was moeilijk. Eric en ik zijn de laatste jaren hard bezig geweest om ons 140 jaar oude dijkhuis met veel liefde te renoveren. Dat heeft ons bloed, zweet en veel tranen gekost. Het huis in oude glorie te zien, of eigenlijk veel meer, in modern landelijke staat, doet me zo goed. Ik geniet om door het huis te lopen, het huis te gebruiken en zien en voelen dat wat we gecreëerd hebben klopt. De beslissing nemen om weg te gaan heeft dan ook ontzettend veel pijn gedaan. Dat doet het nog. Het voelt als rouwen om een dierbare vriend.

De mensen in mijn omgeving vinden mijn beslissing een vreemde stap. (Want wat hebben we een prachtig huis opgebouwd.). Meningen worden dan ook ruim geventileerd. Iedereen heeft recht op zijn eigen mening, die respecteer ik ook. Als die mening mij betreft, en voor mijn gevoel niet overeenkomt met mijn waarheid, dan is dat moeilijk te slikken. Toch slik ik die meningen. Ook als die niet goed zijn voor mij. Het is alsof ik de bruine bonen van vroeger door mijn keel gestampt krijg. Bah, wat vreselijk waren die.

Als ik terugdenk , dan herken ik de vele ‘bruine bonen’ die ik door anderen door mijn strot geduwd heb gekregen. En ik geloofde (slikte) alles. Ik ben me er nu bewust van dat dat niet goed voor me is. Het is dus te hoogste tijd om te stoppen met het slikken van meningen van anderen. Iedereen mag me nog steeds vertellen wat hij of zij vindt. Ik stop er alleen per direct mee om alles in te slikken. Ik laat het me niet meer raken.

Hoogste tijd voor verandering. En wat komt dat mooi uit zeg. Juist nu het herfst wordt, mijn favoriete jaargetijde, ben ik vertrokken naar het platteland. Het is de hoogste tijd om te oogsten! Zowel letterlijk als figuurlijk. Ook mijn leven begint nu aan een nieuw seizoen. Alhoewel het afscheid van mijn lieve dijkhuisje zwaar is, voelt wat ervoor teruggekomen is goed. Ik kan nu nog niets anders zeggen dan ‘goed’. Omdat ik mijn dijkhuisje nog teveel mis.

Eric en ik wonen nu een week op het Zeeuwse platteland. We hebben al aardappels en uien geraapt van het land, kilo’s appels uit de boomgaard geplukt, appeltaart gebakken, kokkels opgegraven uit de zee (en zelfs gesproken met Zeeuwen voor wie dat ook nieuw was) en er een heerlijk maal mee bereid. De kippen zijn dolgelukkig met de ruimte. De katten willen al heel graag naar buiten om op avontuur te gaan. Wat wil je nog meer? Bewijs voor mij dat ik geen stadsmens ben.

Ja hoor, misschien dat ik nu nog in ‘vakantiestemming’ ben. Waar ik me het gelukkigst van voel, is dat ik nu al zie hoe goed het me doet om weg te zijn uit de stad. In de korte tijd dat ik weg ben uit de stad heb ik al veel foto’s gemaakt waar ik blij van word.

Voor mij om te leren de komende tijd: slik geen dingen meer die ik niet lust, vertrouw erop dat mijn waarheid waar is en bij mezelf blijven.

Ben nieuwsgierig wat de toekomst me gaat brengen.

xo

J.

Ps. voor fotosessies in Zuid-Holland en Zeeland reken ik geen reiskosten.