Hoeveel muizen…

…kan een kat eten per dag zonder misselijk te worden? Dat heb ik me vorige week afgevraagd.

Eric en ik wonen nu zo’n anderhalve maand in Zeeland. Wij hebben het enorm naar ons zin. Natuurlijk zijn er dingen waar we aan moeten wennen. Dat hoort bij verhuizen naar een nieuwe plek. Zoals een nieuw ritme vinden in het boodschappen doen. Ik ben een mens die structuur en regelmaat nodig heeft. Nieuwe favoriete winkels heb ik inmiddels al gevonden, maar je moet op het platteland meer plannen dan in de grote stad. En dat valt soms niet mee.

Niet meer de stress en irritaties van de grote stad te voelen is heerlijk.  De stilte om me heen werkt zo helend. En te zien dat de dieren het naar hun zin hebben, misschien nog wel veel meer dan wij, maakt me gelukkig.  Zij laten me dagelijks zien dat verhuizen naar het platteland de juiste beslissing voor me was. Het grappige is dat ze altijd in de buurt zijn als ik buiten ben. Dat is voor mij heel fijn, want ‘loslaten’ is iets waar ik soms moeite mee heb. Ik ben toch altijd geneigd om aan de ‘vele’ gevaren te denken, waarvan de meeste waarschijnlijk niet eens bestaan. De katten begrijpen dat.

Vooral Blackie heeft er plezier in om zijn nieuwe avonturen met me te delen. En wat een avonturier is hij toch! Hij is hoorbaar en zichtbaar aanwezig in de tuin. Vrolijk en vol energie daagt hij me uit om dingen te ondernemen, hij laat me zien hoe goed hij in bomen kan klimmen, hij rent voor me uit door de boomgaard en hij brengt me meerdere keren per dag een muis. Vooral op dat laatste is hij heel trots. Ik hoor het ook aan hem als hij er weer een gevangen heeft. Hij komt ze heel lief aan me laten zien. Gelukkig eet hij de ongelukkige muizen op. Want voor de lol een muis doden vind ik vreselijk.

Vorige week heeft Blackie vijf muizen op één dag gevangen. Best veel vind ik. Hoe gezond is het voor een kat om zoveel muizen te eten? En die dan ook nog steeds tussendoor om brokjes komt vragen. Waarschijnlijk een onnozele vraag. Vergeet niet dat ik nog steeds wel een stadse vrouw ben. Misschien weet jij het antwoord?

Piet gaat iets anders op avontuur. Hij is echt een stille genieter. Toch is ook hij ondernemend geworden. In Rotterdam vond hij het heerlijk om in de tuin te zijn. Meestal trof ik hem liggend op de armleuning van een tuinstoel of op of onder de tafel. Op schoot natuurlijk als ik buiten even van het zonnetje genoot.

Nu klimt hij bovenop één van de vervallen kassen, toch zo’n tweeënhalve meter hoog (best eng), en bekijkt van daaruit als een koning onbespied wat er om hem heen gebeurt. Hij komt ook niet gelijk als ik hem roep. Het heeft even geduurd voor ik zijn geheime plek ontdekte. Wat een mooi gezicht zal dat voor hem geweest zijn. Mij, een aantal keer luid roepend, langs zich heen zien lopen zonder ontdekt te worden. Wat een ‘gna-gna’-gevoel moet dat geven. Gek dat ik dat helemaal voor me zie?

En mijn lieve Tara is gewoon zoals ze altijd is: een lief bescheiden dametje die nooit weet of ze liever buiten of binnen is.

Als laatste wil ik nog een mooie spreuk met je delen.

“Herfst is de tijd van zorg, verwerken van verdriet en het loslaten van angsten en slechte gewoontes.” – uit de leer van de Indiase Ayurveda.

Hoe mooi is deze spreuk op de verandering in mijn leven en op mijn herfst geschreven!

Geniet van deze mooie herfst…

xo

Jolanda