Verwarm je hart, het verhaal van Tara

(click here for the English version)

Voor de e-class Picture Winter, die ik in de gehele maand januari 2011 bij Big Picture Classes volg, kreeg ik het dagthema ‘Verwarm je hart’. Het doel was een foto te maken die hartverwarmd was. Dat mocht letterlijk worden uitgebeeld. Een hart staat voor liefde, tederheid en het ontdekken van harten overal verveelt nooit.

Mijn gedachten gingen direct naar het hartvormige vlekje op het oor van Tara. Dat hartje was speciaal voor mij, net zoals Tara zelf en ik besloot het verhaal van Tara op te schrijven ter illustratie bij de foto.

Dat verhaal wil ik graag met jullie delen. Hier volgt het verhaal van Tara.

Bij mijn foto ‘Verwarm je hart’ hoort een verhaal, het verhaal van Tara. Tara is één van onze zes katten. Ze kwam als laatste en is heel speciaal. Ze geeft me zoveel (liefde, aandacht, een signaal) en ze is de reden dat ik nu dierenfotograaf ben.

Tara kwam in de zomer van 2005 als zwerver bij ons. Eric en ik waren net verhuisd naar ons nieuwe huis en waren nog steeds vervuld van ontzag over alle nieuwe dingen om ons heen.

Ze was vergezeld van een zwerfkater die er erg ongezond uit zag (maar waarvan later bleek dat hij een eigen huis had). Als echte dierenvriend kon ik hen niet aan hun lot overlaten en ik besloot ze eten te geven. Tara voelde zich als snel thuis bij ons. Ze verwarmde mijn hart en ik werd helemaal verliefd op haar.

Ik probeerde de eigenaar van Tara te achterhalen. Hing flyers op in de plaatselijke winkels, vroeg rond and belde Amivedi en het dierenasiel. De eigenaar van Tara werd echter niet gevonden. Omdat we al zes katten in huis hadden rondlopen (Eric had er drie en ik had er drie, die hebben ervoor gezorgd dat we elkaar ontmoetten, maar dat is een verhaal apart) konden we Tara geen huis bieden (dachten we).

“Gelukkig paste Tara perfect in onze groep katten en werd ze een liefdevolle plaaggeest”

Na zes weken besloten Eric en ik dat Tara naar het asiel brengen het beste was dat we konden doen. De dag dat ik haar naar het asiel bracht brak mijn hart. Het was zomer en Tara zat tevreden en vol vertrouwen op mijn schoot in de tuin en ik kon geen afscheid van haar nemen. Ik moest echter moedig zijn, raapte mezelf op en bracht haar naar het asiel.

Op dat moment had ik net mijn baan verloren en als tegenprestatie voor het opvangen van Tara meldde ik me bij het asiel als vrijwilliger. Ik had dat jaar ook het eerste jaar van de Fotoacademie afgerond. Het werken bij het asiel gaf me de perfecte mogelijkheid om dat te doen waar ik het meest van hield, dieren verzorgen en liefde geven en fotograferen.

Dagelijks begon ik de dieren, voor het merendeel katten, te fotograferen en raakte meer en meer door hen geïnspireerd. Het lukte me zelfs om een band te krijgen met de probleemgevallen en de slechtgehumeurden. Op een avond, na weer een deprimerende discussie aan de keukentafel over wat ik met mijn leven aan moest, werd ik wakker geschud. Eric wees me erop dat ik de, inmiddels duizenden, kattenfoto’s die ik had gemaakt eens met meer aandacht moest bekijken. Ik had een paar verbazingwekkend mooie foto’s gecreëerd. Kon ik daar niets mee doen? Die hint opende mijn ogen en op dat moment had ik mijn passie gevonden.

Na drie maanden vrijwilligerswerk bij het asiel vond ik een baan en werd het tijd om het asiel te verlaten. Tara had in het asiel inmiddels twee prachtige kittens gekregen, maar wachtte nog steeds op een nieuwe eigenaar. Ongelukkig genoeg had ze al die tijd met haar kittens in een klein hokje gewoond. Van een liefdevol en vertrouwend dier was Tara veranderd in een kleine gemene heks. Dat proces volgend brak mijn hart opnieuw; in het asiel hield niemand van Tara. Hoe kon ik haar achterlaten?

Zo kwam het dat we besloten dat we Tara niet konden achterlaten in het asiel en dat ze onze zevende kat werd. Dezelfde dag dat ik haar thuisbracht veranderde ze weer in haar eigen liefdevolle zelf, probeerde ze alle favoriete kattenmandjes uit en voelde ze zich waarlijk thuis. Gelukkig paste Tara perfect in onze groep katten en werd ze een liefdevolle plaaggeest.

Pas veel later ontdekte ik het kleine hartvormige vlekje op Tara’s oor en al ik kon doen was glimlachen.

Sommige dieren worden uitgekozen omdat er een klik is. Anderen raken ons hart met een signaal. Beiden manieren zijn speciaal. Gelukkig koos ik er voor om Tara te volgen en om haar, later, een permanent thuis bij ons te geven. Wat zou ik gemist hebben als ik andere keuzen had gemaakt? Alhoewel ik van al onze katten ongelooflijk veel hou, is Tara mijn speciale vriendin en, vreemd genoeg, ben ik haar favoriete persoon (sorry, Eric, maar het is echt waar).

Ik geloof niet in toeval en denk dat er een levensles schuilt in dit verhaal. Als je niet weet welke richting je op wilt met je leven of welke beslissing je moet nemen, stel jezelf een vraag en laat het dan los. Kijk om je heen en wees alert op signalen die je krijgt, mensen die je ontmoet en wees geduldig. De dingen die je nodig hebt komen soms uit onverwachte hoeken. Zoals een zwerfkat die op je pad komt. (Ik had erg veel tijd nodig om dit te ontdekken en had Eric’s hulp nodig om te zien wat zeer duidelijk voor me lag. En op dat gebied valt er nog steeds erg veel voor me te leren).

De weg naar een succesvol (dieren)fotograafschap is niet gemakkelijk. Wanneer ik denk aan het verhaal van Tara dan weet ik dat dierenfotografie voor me bedoeld is. En dat ik moet doorzetten in dat waar ik het meest van hou. (Mijn woord voor 2011 is volharding).

Dit verhaal vertelt waarom Tara perfect past bij het thema ‘Verwarm je hart’. Ze verwarmt het mijne wis en waarachtig!